„Brewiarz” Zbigniewa Herberta. W stulecie urodzin poety przyglądamy się jego poetyckim modlitwom, pisanym pod koniec życia

O Zbigniewie Herbercie rzadko myślimy jako o poecie religijnym. Poeta klasyczny, zanurzony w kulturze antycznej, reinterpretujący ją w kontekście współczesności – takie ujęcia tej twórczości spotyka się bardzo często. Ale Herbert zafascynowany chrześcijaństwem? Jeśli już, to raczej à rebours – najczęściej badacze zauważają bowiem „nieludzką doskonałość” Boskiego świata w tej poezji, wydobywają przerażającą wizję sądu ostatecznego z wiersza „U wrót doliny” albo piszą wprost o „pustym niebie Pana Cogito”. Tymczasem sprawa jest dużo bardziej złożona, a jej zrozumienie może okazać się kluczowe dla pełniejszego odczytania twórczości urodzonego sto lat temu poety.