900 lat na skale. Benedyktyńskie opactwo w Melku z bliska

Z perspektywy Dunaju jeden z największych barokowych klasztorów w Europie przypomina zamek, wznoszący się na skale nad prawym brzegiem rzeki, u bram doliny Wachau. Wrażenie na przybywających wywiera masywna konstrukcja budowli, o której wspomina Adso z Melku, jeden z bohaterów, a zarazem narrator słynnej powieści Umberto Eco „Imię róży” – nowicjusz z tutejszego klasztoru: „Zdumiały mnie nie mury (…), ale bryła tego, co później dowiedziałem się, że było Aedificium”. Jak wiadomo, inspiracją do stworzenia biblioteki z powieściowego bestselleru stała się istniejąca do dziś, licząca ponad 100 tys. tytułów i wciąż wzbogacana tutejsza książnica. To nie przypadek, że oprócz kościoła właśnie biblioteka stanowi centrum opactwa najstarszego katolickiego zakonu na Zachodzie, kierującego się przesłaniem „Módl się i pracuj”. Eco nazywa bibliotekę zbiorowym naczyniem wiedzy, wspomagającej wiarę: „Jeśli Bóg dał naszemu zakonowi misję, to jest nią przeciwstawienie się temu biegowi ku otchłani poprzez zachowanie, powtórzenie i obronę skarbu mądrości, jaki powierzyli nam nasi ojcowie.” – pisze. Ilu z ponad pół miliona turystów, co rok odwiedzających bibliotekę opactwa uznanego przez UNESCO za światowe dziedzictwo kultury, przebywając tu, odkrywa, że książka to skarb?