Widzący 

Am 7, 12-15

„Widzący”, idź sobie, uciekaj do ziemi Judy! I tam jedz chleb, i tam prorokuj! (Am 7, 12)

Ponura plątanina ścieżek, które prowadzą do krainy zamglonych spojrzeń. Zbyt wielu z nas poznało zniekształcające cienie królestwa ślepoty. W różnym stopniu i w różnej skali czasu potrafi nas ono oblepić półprawdami, racjonalizacjami, naiwnością lub gęstą mazią kłamstwa. Z czasem przestajemy już nawet widzieć momenty zaślepień. Tracimy zdolność spostrzegania kłamstwa, które nami rządzi. 

Gdy na progu tego ponurego świata stanie ktoś widzący – możemy mieć ochotę krzyczeć –  idź stąd! (Am 7,12). Światło wypowiadanych słów pełnych szczerości odczuwamy wtedy jak bolesne ostrze. Jak trudno jest wytrzymać prawdę, która wydaje się ranić (Am 7, 14). Jeśli powstrzymamy odruch, by przegonić widzącego, może stać się to początkiem przebudzenia. Zaczniemy spostrzegać w nowej wyrazistości od tak dawna wytęskniony, odkłamany świat.