Paweł i jego naród

1. Ten temat pojawia się także dziś, w kontekście relacji między judaizmem a Kościołem. Warto pamiętać, że judaizm współczesny nie jest tą samą religią, co judaizm z czasów Jezusa. Oczywiście istnieje zasadnicza ciągłość religii żydowskiej, ale są także istotne różnice. Po zburzeniu świątyni jerozolimskiej w 70 roku w judaizmie ustały ofiary składane Bogu, zaniknął kult. Judaizm stał się religią słowa. To temat obszerny i niezwykle ciekawy. Ale wróćmy do Pawła. Zanim nawrócił się na wiarę w Chrystusa, był wykształconym żydowskim rabinem, który z fanatycznej miłości do judaizmu walczył z rodakami, którzy uznali w Jezusie Mesjasza. Przypomnijmy, że wszyscy pierwsi chrześcijanie wywodzili się z religii żydowskiej. Temat, który powodował potężny ból Pawła, dotyczył Żydów, którzy odrzucili Jezusa, nie rozpoznali w Nim obiecanego Mesjasza. Paweł jest przekonany, że sprzeciwili się w ten sposób samemu Bogu. Stąd pojawiają się naglące pytania: co będzie z ich zbawieniem, jaka jest ich dalsza rola w historii zbawienia, czy pozostają nadal w sercu Boga? Paweł uderza w patetyczny ton. Wyznaje: „W sercu swoim odczuwam wielki smutek i nieustanny ból”. To słowa człowieka kochającego swój naród i jednocześnie rozdartego z powodu jego zamknięcia na Chrystusa. To zapewne smutek i ból samego Boga.

2.   Kolejne zdanie z Listu do Rzymian brzmi szokująco. Paweł jest gotów stracić własne zbawienie, byleby ocalić swój naród i przyprowadzić go do Chrystusa. Niezwykła to miłość do rodaków. Słowa Apostoła Narodów przypominają modlitwę Mojżesza, który prosząc Boga o wybaczenie grzechów Izraela, posunął się do stwierdzenia: „Przebacz jednak im ten grzech! A jeśli nie, to wymaż mię natychmiast z Twej księgi, którą napisałeś” (Wj 32,32).

3. Paweł wymienia następnie dary, którymi obdarzył Bóg Izraelitów. To przybrane synostwo; chwała, czyli dar obecności Boga pośród swego ludu; przymierze; Prawo, czyli Tora; służba Boża, czyli kult jedynego Boga związany ze świątynią, tak odmienny od wszelkich pogańskich kultów; obietnice, czyli wszystkie proroctwa związane z przyjściem Mesjasza. Po tych sześciu darach pojawia się siódmy, którym jest Mesjasz pochodzący według ciała z Żydów. W Chrystusie wszystkie te dary zajaśniały: jest Synem Boga w najpełniejszym tego słowa znaczeniu, w Nim jest chwała Boża, czyli Boża obecność; w Nim zostaje zawarte nowe przymierze z Bogiem; On jest żywym Prawem Boga; w Nim na krzyżu dokona się najdoskonalsza ofiara, która przewyższy kult świątyni jerozolimskiej; w Nim spełniają się wszelkie obietnice Starego Przymierza. A jednak ten najcenniejszy dar Boga dla narodu wybranego został przez nich samych odrzucony. Co będzie z Izraelem? Temat ten Paweł rozwija obszernie w kolejnych rozdziałach Listu do Rzymian. Kończy nadzieją na to, że Żydzi w końcu odnajdą właściwą drogę. Miłość Boga do swojego ludu pozostaje bowiem nieodwołalna. •