Chrześcijanin musi nieraz po ludzku przegrać

Mt 5, 38-42

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Słyszeliście, że powiedziano: „Oko za oko i ząb za ząb!” A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię ktoś, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie».

Nie stawiajcie oporu złemu.     
Mt, 5,39

Nie stawiać oporu? Nadstawić drugi policzek? Ulegać? Dać się okraść? Brzmi naiwnie, ale to nie tak. Chodzi o to, by nie nakręcać spirali wzajemnej niechęci. Bo to prowadzi do niemającej już żadnych hamulców nienawiści. Trwa wojna na Ukrainie. Większość z nas rozumie, kto w niej jest agresorem, a kto się broni. Nie sposób jednak czasem ze smutkiem nie skonstatować, że i w tych stojących po właściwej stronie wojna obudziła najgorsze instynkty. Instynkty każące śmiać się z bólu wrogów i napawać widokiem ich śmierci. Dlatego właśnie chrześcijanin musi postępować inaczej. Musi nieraz ustąpić, po ludzku przegrać. Nie tylko po to, by móc się nazywać chrześcijaninem, ale by w powodzi nienawiści ocalić swoje człowieczeństwo.