Doświadczenie pustki: trudne, ale potrzebne

J 16, 16-20

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie».

Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: «Cóż to znaczy, co nam mówi: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”; oraz: „Idę do Ojca”?» Mówili więc: «Cóż znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co powiada».

Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: «Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?” Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość».

Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie.  
J 16,16

Między 12. a 25. rokiem życia w mózgu człowieka dokonuje się rewolucja – zmienia się z umysłu dziecka w umysł dorosłego. Dokonują się głębokie zmiany dotykające składu i struktury mózgu. Ten trudny moment jest potrzebny, abyśmy przeżyli i rozwijali się. Jezus w swojej mowie pożegnalnej również mówi o rewolucji, która następuje w życiu uczniów. Zmiana, związana z tym, że Jezus odchodzi do Ojca, dotyka przede wszystkim ich wnętrza. Doświadczenie bliskości Chrystusa to już nie tylko doświadczenie cielesne, ale i duchowe. To trudne doświadczenie pustki. Dane jest ono nam jednak tylko na chwilę, aby przemienić naszą wiarę z dziecięcej w dojrzałą.