Obrączka, moja reguła

Małżonkom nieraz wydaje się, że Bóg jest „gorzej” obecny w ich życiu. Brak regularności modlitwy, tryb życia bardziej podporządkowany potrzebom dziecka niż brewiarzowi, raczej aktywność niż kontemplacja. Nic dziwnego, że nieraz z zazdrością spoglądamy na mury klasztorów. Czy jednak życie zakonników jest łatwiejsze?

W rozmowach małżeństwa Dominiki i Łukasza Kozłowskich z o. Piotrem Jordanem Śliwińskim ten obraz zostaje na szczęście wypośrodkowany. Żadne z powołań – małżeńskie czy duchowne – nie jest łatwiejsze, a dostęp do Boga jest taki sam. Różnią się jedynie możliwości. To prawda, że dla zakonnika wiele spraw jest rozwiązanych niejako odgórnie właśnie poprzez regułę, podczas gdy życie w rodzinie zakłada potrzebę nieustannych negocjacji.

Wreszcie życie duchowe to jednak nieraz pole bitwy, a dom raczej skłania do wygody niż wyrzeczenia, o co łatwiej w klasztorze. Pułapka jednak po obu stronach klasztornych murów wydaje się ta sama: brak czasu. Zarówno zakonnicy, jak i małżonkowie muszą dbać o moment zatrzymania się w codzienności, aby zaczerpnąć oddechu. Recepta jest sprawdzona i nie zmienia się, trzeba tylko ją realizować: regularna spowiedź, rachunek sumienia, modlitwa.

Książce towarzyszy przesłanie, że żadna reguła nie jest lekarstwem na wszelkie bolączki. „Naśladowanie życia zakonnego w małżeństwie kończy się zazwyczaj źle, podobnie jak przenikanie świeckich wzorów w życie zakonne” – piszą autorzy. W każde powołanie wpisane będzie nieustanne napięcie pomiędzy pracą a modlitwą. W tej wewnętrznej konfrontacji rodzi się nasza tożsamość. W trakcie lektury patrzyłem na swoją obrączkę, mój zakon. Moja reguła małżeńska nie jest ani gorsza, ani lepsza. Jest po prostu moja.