W rytmie łacińskich rymów

Zwykło się mawiać, że łacina to język martwy. Rzeczywiście, zanika powszechna niegdyś znajomość języka łacińskiego. Co jakiś czas pojawiają się jednak sygnały świadczące, że łacina nie tylko żyje, ale że jest potrzebna współczesnemu człowiekowi do wyrażenia wzniosłych stanów ducha. Są osoby, które potrafią dzielić się z innymi swym duchowym bogactwem za pomocą poezji układanej w języku łacińskim. Jedną z nich jest Jerzy Wojtczak-Szyszkowski, profesor filologii klasycznej na Uniwersytecie Warszawskim. Gloria, laus, honor – to tytuł tomiku poezji, w którym zebrał swoje utwory napisane po łacinie.

Zbiór około 50 poezji otwiera hymn do Ducha Świętego (Dator vitae et gratiae), kończy zaś doksologia, czyli modlitwa pochwalna na cześć trzech Osób Boskich. Wszystkie poezje zawarte w tomiku tchną szlachetną prostotą zarówno co do formy, jak i treści. Wiele z nich nawiązuje do duchowości maryjnej. Mamy modlitwę do Matki Bożej Jasnogórskiej (Domina Claromontana) i piękną modlitwę do Matki Bożej Ostrobramskiej, napisaną wersem średniowiecznym, a także poezję ku czci Maryi Panny Niepokalanie Poczętej. W tomiku znajdziemy też modlitwę do Matki Bożej Patronki Dobrej Śmierci (BMV. Bonae Mortis Patronae) oraz hymn pochwalny ku czci Matki Bożej Piekarskiej.

Profesor Wojtczak ujął również w wersy łacińskie misteria roku liturgicznego. I tak znajdziemy w zbiorku poezję bożonarodzeniową: Laeta Christi Nativitas, Deus pauper, Magorum Adventus, Ad cunas Christi, sławiącą miłość Boga, który stał się człowiekiem. Są wiersze związane ze zmartwychwstaniem Pańskim (In Resuirectione Domini) i czasem paschalnym. Nie zabrakło utworów dedykowanych świętym, zarówno tym najsławniejszym, jak Wojciech czy Stanisław, jak i tym, którzy niedawno zostali wyniesieni do chwały ołtarzy. Należą do nich Zygmunt Szczęsny Feliński, czy Brygida Szwedzka, ogłoszona Patronką Europy. Są też poezje polecone Janowi Pawłowi II i kardynałowi Wyszyńskiemu. Osobną grupę stanowią poezje okolicznościowe, powstałe z okazji przypadających rocznic historycznych, np. wiktorii wiedeńskiej, lub dla upamiętnienia żołnierzy polskich pomordowanych w Katyniu.

Krąg zainteresowań tematycznych Jerzego Wojtczaka jest bardzo szeroki. Zawsze jednak będzie się koncentrować wokół Kościoła i Ojczyzny. Choć istnieje jeszcze jedna miłość, która zawładnęła sercem autora – to Zakon Rycerski Grobu Bożego w Jerozolimie, którego jest zwierzchnikiem na terenie Polski. Dlatego w prezentowanym tomiku poezji nie mogło zabraknąć odniesienia do tej prastarej instytucji kościelnej, która w ostatnich latach przeżywa u nas odrodzenie. Tak oto raz jeszcze rzeczy nowe łączą się harmonijnie ze starymi, w myśl ewangelicznej zasady: „Nova et vetera” (por. Mt 13, 52).