Kamila Kansy: „Nie boję się mówić o miłości, która jest samym pięknem i prawdą”

Marcin Jakimowicz: Na wielu Twoich pracach ciemność rozświetlona jest delikatnym światłem. To również opowieść o Twoim życiu? Przeszłaś podobną drogę?

Kamila Kansy: Fotografie, które tworzę od ponad dziesięciu lat, miały zawsze bardzo osobisty i pamiętnikarski charakter – w tym sensie stanowią także opowieść o moim życiu, dojrzewaniu, poszukiwaniach, lękach i pragnieniach. Spoglądając na moje prace sprzed 2015 roku, a więc sprzed momentu, w którym moje ciasne serce otworzyło się na przyjęcie łaski nawrócenia, widzę przede wszystkim ogromną, matową i gęstą ciemność spowijającą wszystkie chwile i dyktującą ich treść, ale dostrzegam też nienarzucające się, ciche i łagodne Światło, które — choć pozostawałam wobec niego ślepa i niewzruszona — przyjmując różne formy, stale mi wówczas towarzyszyło. Dostrzegam je przede wszystkim w delikatnej, cierpliwej i wybaczającej obecności mojego męża, którego świadectwo wiernej miłości najwięcej powiedziało mi o miłości samego Boga. Od siedmiu lat, mam nadzieję, coraz więcej uwagi poświęcam w swoim życiu i twórczości właśnie owemu Światłu, które czule choć gwałtownie posiadło moje serce, uświadamiając jednocześnie, jakim prochem jestem i jak nieskończenie ten proch został ukochany. Wierzę, że tym Światłem przenikającym każdą ludzką ciemność i niemoc jest Jezus Chrystus.