GN Warszawa - poleca

Decyzja kard. Józefa Glempa wywołała gorącą dyskusję na temat zalet i wad przyjmowania Komunii św. na rękę. Odczuli ją także listonosze i serwery przyjmujące pocztę elektroniczną kurii warszawskiej i Konferencji Episkopatu Polski. Po liście pasterskim, odczytanym na początku wielkiego postu w warszawskich kościołach, w którym metropolita kard. Glemp wyjaśniał motywy wprowadzenia nowego znaku liturgicznego, odezwali się ci, którzy oczekiwali takiej decyzji, jak i środowiska wyrażające sprzeciw. Nie ma co ukrywać: aktywność tych drugich może sprawiać wrażenie, że zwolenników dotychczasowej formy przyjmowania Eucharystii jest znacznie więcej.

Przyjęcie nowego sposobu przyjmowania Komunii św. jest nawiązaniem do tradycji pierwszych chrześcijan, którzy w postawie stojącej otrzymywali Ciało Pańskie na rękę i sami wkładali je do ust. Niekiedy zabierali je także ze sobą do domu dla chorych lub dla siebie, by w razie grożącego im męczeństwa przyjąć wiatyk albo móc każdy dzień rozpocząć od przyjęcia Eucharystii.

- Uważam, że moment, w którym wierny może wziąć ciało Pańskie w rękę i przez moment Je adorować, a potem spożyć, jest bardzo ważny dla wiernego - tłumaczy Prymas Polski. - Zezwalając na tę formę chciałem stworzyć ludziom kochającym Eucharystię możliwość pogłębienia swojej pobożności, świadomości obecności Chrystusa w życiu osobistym i społecznym.

Ten sposób obowiązywał przez blisko połowę dwutysiącletniej historii Kościoła. Znak przyjęcia Komunii św. na rękę był tak czytelny dla pierwszych chrześcijan, że gdy wiedzeni czcią dla Eucharystii niektórzy z nich zaczęli używać nie rąk, a złotych talerzyków, Synod w Konstantynopolu pod koniec VII w. musiał zakazać tej praktyki, podkreślając godność ciała ludzkiego, które samo jest świątynią Chrystusa: „Zatem kto pragnie przyjąć podczas liturgii przeczyste Ciało i zjednoczyć się z Nim przez Komunię, niech złoży ręce na podobieństwo krzyża i tak niech przystępuje, przyjmując udział w łasce".
Rozwinięcie kultu Eucharystii doprowadziło jednak ostatecznie do praktyki przyjmowania Komunii św. do ust, i do… rzadszego przystępowania do Stołu Pańskiego.

Dziś z tych samych powodów, ewolucja myśli teologicznej w XX wieku każe powrócić do starej praktyki. Świadczy o tym choćby tytuł listu Prymasa Polski, wprowadzającego nowy znak do liturgii: „Niech Chrystus rośnie w nas”.

- Proces reformy, który rozpoczął Sobór Watykański II sprzyja temu, by znak przyjęcia Eucharystii do rąk został przywrócony. Ten znak jest bez wątpienia pierwotny, bardzo wyrazisty i właściwy dla aktu liturgicznego, jakim jest przyjęcie Komunii św. Jego wartość leży w tym, że branie chleba do ręki jest naturalne, czytelne, zwłaszcza że Eucharystia jest ucztą. Chrystus w ten sposób powierza się cały w nasze ręce. A my przygotowujemy mu tron – dowodzi ks. Józef Górzyński z Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Episkopatu Polski.

Kto na pewno nie powinien przyjmować Komunii św. w nowy sposób? Decydującym argumentem powinno być rozeznanie, jaki sposób obowiązuje w danej wspólnocie. Według ks. Józefa Górzyńskiego, znaki wspólnotowości są w niej tak istotne, że bez nich liturgia traci tożsamość. Szczególnie w momencie Komunii św., która semantycznie oznacza właśnie wspólnotę.

- Z pewnością Komunii św. do ręki nie powinni przyjmować ludzie, którzy będą tak czynić z niskich pobudek: by urozmaicić sobie liturgię albo żeby się wyróżnić. To najgorsze wyjście z możliwych, bo to, co ma być komunią stałoby się okazją do jej rozbicia.