Reglamentacja prawdy

Jakich my mamy pobożnych ateistów, agnostyków i innych katolików niepraktykujących. Jak oni troszczą się o jakość chrześcijaństwa i o szacunek dla krzyża! Jak się starają, żeby wisiał w godnym miejscu, czyli w kościele, a nie na przykład w sali sejmowej, w plugawej obecności posłów. Bo posłowie się kłócą, kłamią i – jak to w parlamencie – wyrażają się nieparlamentarnie. W szkole nie lepiej – uczniowie biją się, przeklinają, nauczycielom wkładają na głowy kosze i wołają: „prorokuj, który cię uderzył”. Istna Golgota. No co wy – krzyż w takim miejscu?

Ostatnio ten pobożny front zaczął się dzielić na dwie frakcje. Podczas gdy jedni nie chcą kalać znaków religijności widokiem publicznym, drudzy pragną, żeby było ich tam jak najwięcej. Przedstawiciel tej frakcji, jeden z radnych z Torunia domaga się, żeby w sali Rady Miasta obok krzyża zawisła gwiazda Dawida, półksiężyc i „inne symbole religijne”. Co prawda zarówno półksiężyc jak i gwiazda Dawida nie są symbolami religijnymi, ale to nie szkodzi. Podobnie jak nie szkodzi fakt, że muzułmanie i wyznawcy judaizmu występują w Toruniu równie licznie, jak toruńskie pierniki za kołem polarnym. Nie szkodzi wreszcie i to, że ani religijny Żyd, ani muzułmanin nie zgodziliby się na takie „równouprawnienie” swoich symboli (gdyby mieli coś porównywalnego do krzyża). Ważne, żeby był jasny komunikat: wszystko jedno w co się wierzy.

Coś takiego może wymyślić tylko ktoś, dla kogo religia nie znaczy nic lub prawie nic. Nie przypadkiem toruński radny deklaruje ateizm. Takiemu to faktycznie obojętne, co wisi na ścianie, byle opiewało jego największą świętość – słuszniacką wersję tolerancji. Ów radny mówi wprost, że „inne symbole religijne” w sali sesyjnej powinny pokazać, jak tolerancyjny jest Toruń. Więc nie chodzi o żaden tam szacunek do wiary innych ludzi – chodzi o jego własną wiarę w boginię Tolerancję. Jej ołtarzykiem może być ściana zapełniona symbolami albo pusta. Ważne, żeby nie dominowało tam nic poza symbolem mitycznej neutralności światopoglądowej.

Wiele wieków temu stanęły przed Salomonem dwie kobiety. Obie twierdziły, że są matkami tego samego niemowlęcia. Król błysnął sędziowskim geniuszem i rozpoznał prawdziwą matkę w tej, która nie zgodziła się na rozcięcie dziecka i podzielenie się nim po połowie. Dzisiejszych postępowych królów-sędziów coraz mniej interesuje prawda, a coraz bardziej to, czy jest „tolerancyjnie”. Albo wszystkim po równo, albo nikomu nic – co ostatecznie sprowadza się do tego samego. W tym też jest geniusz, ale diabelski. Diabeł nienawidzi krzyża i będzie z nim walczył jak tylko się da. Gdzie to możliwe, tam każe swoim pożytecznym idiotom go usuwać, a gdzie to niemożliwe, zechce utopić go w masie innych symboli. Ale to nie ma nic wspólnego z prawdą, a tym samym ze sprawiedliwością. Bo kto kocha prawdę, nie może zgodzić się na jej podział. Ona jest jak dziecko – musi być cała. Gdy ją potną i rozdzielą, każda jej część będzie jednakowo martwa.