On może wszystko

Siedziałyśmy z moją córką Kasią na placu, naprzeciw ołtarza, opierając się o siebie plecami. Słysząc opowieść o uzdrowieniu trędowatego dziecka i dalszych jego losach, pomyślałam z wdzięcznością o łasce Pana Jezusa. 16 lat temu, kiedy w 4. miesiącu ciąży z Kasią dostałam krwotoku, znalazłam się w szpitalu. Położono mnie na sali wieczorem, bez żadnych badań, i kazano czekać do rana.

  Ale jak tu czekać, kiedy ma się przekonanie, że to początek poronienia! Modliłam się do Pana, by mi nie zabierał tego dziecka. Byłam sama i miałam tylko jeden wybór: albo rozpacz, albo modlitwa. Wygrała modlitwa. Rano minuty do badania wlokły się w nieskończoność. Wreszcie USG – dziecko żyje! Teraz, siedząc z córką u stóp Matki Boskiej Częstochowskiej, widząc uśmiech na twarzy nastolatki, doświadczyłam po raz kolejny potęgi Pana Boga. On może wszystko.

Kasia przeszła tyle operacji, śmierć ojca, a jednak uśmiecha się z radością, czekając na wyjazd do Medjugorie. To właśnie Kasia, jako 7-letnie dziecko, klęczała w Licheniu u stóp Matki Boskiej (mnie kazała odejść, mówiąc: mamo, idź, ja mam do porozmawiania z Matką Boską). To Kasia swoją niepełnosprawną ręką nauczyła mnie wiary, doprowadziła do Boga. To dziecko nauczyło mnie więcej niż wszystkie szkoły i książki. Więcej niż wspólnota, w której wówczas byłam.

Wracając z placu do autokaru, natknęłam się na transparent z portretem Jana Pawła II. Moje oczy zatrzymały się na jego oczach. Z mojego wnętrza wypłynęło pełne miłości i wdzięczności słowo: dziękuję! Dziś nie jestem sama, dziś mam wspólnotę Kościoła, a przede wszystkim mam wiarę, nadzieję i doświadczenie miłości.