Pięć minut dla zemsty

W latach 70. wielu ekonomistów widziało w Sri Lance kandydata na przyszły Singapur – „azjatyckiego tygrysa”. Nic z tego dotąd się nie spełniło. Nawet na tle swoich azjatyckich sąsiadów Sri Lanka wygląda ubogo. Inwestycje omijały pochłonięty wojną kraj szerokim łukiem, a słowo „tygrys” na Sri Lance kojarzyło się bardzo źle.

Groby w kolorze panterek
Ludzie zżyli się tu z wojną. Miliony urodziły się i dorosły z rzezią na północno-wschodnim karku i zamachami w sercu wyspy. Nie dziwne więc, że 17 maja telewizja w nieskończoność pokazywała scenę, jak dwa oddziały żołnierzy pod sztandarami z lwem spotykają się na tropikalnej plaży. Krótko potem przywódca Tamilskich Tygrysów próbował w furgonetce przedrzeć się przez pierścień okrążenia na wąskiej mierzei oddzielającej morze od sielskiej laguny. Żołnierze odpalili w jej kierunku pocisk z granatnika. Ciało Vellupilaia Prabhakarana zidentyfikowano, nie pozostawiając wątpliwości. Trwająca od 1983 r. jatka dobiegła końca. Nie wygasł i łatwo nie wygaśnie konflikt dwóch narodów wyspy: buddyjskich Syngalezów i hinduistycznych Tamilów. W każdej niemal wiosce i miasteczku są groby żołnierzy, którzy polegli przez te 25 lat. Ich miejsca spoczynku maluje się w kolorze panterek, w których polegli.

Im dalej na północ, tym częściej można spotkać dziwne „przystanki”. Kilka autobusów stoi na poboczu. Ich pasażerowie stłoczeni przy prowizorycznych barierkach i szlabanach czekają na kontrolę. Mają znudzone twarze. – Nigdy nie słyszałem, żeby na takiej kontroli kogoś złapali. Przecież nikt nie obwiąże się pasem i nie pójdzie grzecznie na punkt kontrolny, który stoi tu chyba z 10 lat – kręci głową kierowca. Wojskowy macha ręką ze znanym z innych takich miejsc na świecie grymasem, który mówi: „jedź już, jedź, to nie twój cyrk”. Mija nas ciemnoskóry rowerzysta. – O, tych bym się bał. Udają, że mają zepsute hamulce. A potem nie ma co zbierać.