Normalność

Życie naukowe pulsuje równym rytmem przez cały rok, ale w czerwcu i we wrześniu rytm ten wydaje się jakby żywszy. Przede wszystkim dlatego, że te dwa miesiące są najlepszą porą do organizowania konferencji. W każdym razie dotyczy to mojej osoby, więc zdarza się, że odklejam się od rzeczywistości i zanurzam w matematyce. Tak było również w ubiegłym tygodniu. Jednak nawet najdłuższe zanurzenie musi się kiedyś skończyć, jeśli człowiek nie chce utonąć. Łapię więc oddech i przypomina mi się, że mam pisać felieton do GN.

Ponieważ straciłem kontakt z „realem”, zacząłem dzwonić po znajomych, żeby się dowiedzieć, co ich nurtuje i o czym chcieliby przeczytać w przyszłym tygodniu. Okazało się, że moi znajomi też się „odkleili”. Dokładniej 60 proc. oświadczyło, że jakoś nie mieli okazji do słuchania wiadomości w ostatnim czasie, 34 proc. nie potrafiło wskazać żadnej interesującej sprawy do skomentowania w felietonie, 2 proc. myślało, że stroję sobie z nich żarty, 3 proc. zaczęło wyliczać katastrofy i skandale, a 1 proc. przeprosiło, że nie wiedzą, co odpowiedzieć, bo nie są miejscowi. Krótko mówiąc – normalność. Pamiętam bowiem, że jeszcze całkiem niedawno, przebywając w krajach zachodnich, czułem się nieco wyobcowany, ponieważ tubylcy w ogóle nie zaprzątali sobie głowy polityką i jej okolicami. Bardziej ich interesowało, ile kosztuje w tym tygodniu benzyna albo masło.

Ekscytowali się również wynikami meczów koszykówki, prognozami pogody i zdrowiem przyjaciół. Tamtejsze środki masowego przekazu stosowały się do społecznego zapotrzebowania. Kiedyś zdarzyło mi się przebywać parę tygodni w stanie Kentucky, gdzie lokalna telewizja w ramach serwisu zagranicznego nadawała informacje z sąsiedniego stanu Ohio – w tym pasjonującą historię o utrudnieniach w ruchu lotniczym z powodu wizyty prezydenta Clintona. Okazuje się, że i w naszym rozpolitykowanym społeczeństwie coś drgnęło: ludzie stali się bardziej odporni na słowotok lejący się z ekranów i głośników. Bardziej ich interesuje nagłe oziębienie atmosfery niż temperatura uczuć, jakie do siebie żywią poszczególne partie polityczne.

Zwłaszcza nieszczęśnicy, którzy są uzależnieni od centralnego ogrzewania, mają teraz co innego na głowie: odziedziczony po komunizmie „sezon grzewczy” jeszcze się nie rozpoczął i trzeba marznąć we własnym mieszkaniu. A politycy niestety tym problemem się nie zajmują, bo pewnie mają własne ogrzewanie. Inne kwestie są trzeciorzędne wobec nagłego ochłodzenia ocieplającego się klimatu. Zwłaszcza te, które rozgrzewają żądne sensacji media.