Mówimy: „OK, już idę, Boże”, i nic; a może warczymy: „Nie chcę!”

Mt 21, 28-32

Jezus powiedział do arcykapłanów i starszych ludu: «Co myślicie? Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: „Dziecko, idź i pracuj dzisiaj w winnicy”. Ten odpowiedział: „Idę, panie!”, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: „Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł. Który z tych dwóch spełnił wolę ojca?» Mówią Mu: «Ten drugi».

Wtedy Jezus rzekł do nich: «Zaprawdę, powiadam wam: Celnicy i nierządnice wchodzą przed wami do królestwa niebieskiego. Przyszedł bowiem do was Jan drogą sprawiedliwości, a wy mu nie uwierzyliście. Uwierzyli mu zaś celnicy i nierządnice. Wy patrzyliście na to, ale nawet później nie opamiętaliście się, żeby mu uwierzyć».

Zwrócił się do pierwszego... Zwrócił się  do drugiego... Mt 21,28

Pierwszy syn nie dość, że skłamał, to jeszcze nie spełnił prośby ojca. Drugi syn natomiast był szczery i ostatecznie pomógł w winnicy. Dla wielu z nas szczególnie dzisiaj, kiedy prowadzimy w domu firmy i szkoły zarazem, zdania z dzisiejszego fragmentu Ewangelii: „Dziecko, idź i pracuj” albo jakże często używane przez dzieci: „Nie chcę, zaraz” – to doświadczenia, które wzbudzają wiele emocji. Warto się zastanowić, co o wychowaniu mówi dzisiaj Jezus – to po pierwsze. Po drugie – jak my stajemy w świetle tych słów. Czy mówimy: „OK, już idę, Boże”, i zupełnie nic się nie dzieje; a może warczymy: „Nie chcę!”, ale w końcu potrafimy się opamiętać. Bądźmy czujni, aby zobaczyć najmniejsze prośby naszego Ojca i naszych najbliższych.