Jego pomocy wzywali chorzy na padaczkę i choroby skóry
Nazywany jest Apostołem Fryzji. Po śmierci niemal natychmiast został uznany za świętego.
Willibrord urodził się około 658 r. Jego ojciec po śmierci małżonki udał się na pustelnię i tam zamieszkał z kilkoma towarzyszami. Willibrord został benedyktyńskim mnichem, wstąpił do opactwa w Ripon. Stamtąd udał się na studia do Irlandii, a potem już jako kapłan popłynął wraz z kilkoma towarzyszami do Fryzji, na terenie dzisiejszej Holandii, gdzie podjął pracę misyjną.
Król Franków Pepin II wydelegował go do Rzymu w celu uzyskania kościelnych uprawnień na ten teren misyjny.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Willibrord zmarł 7 listopada 739 r. w wieku 81 lat. Jest patronem diecezji w Utrechcie, Niderlandów i Luksemburga. Jego pomocy wzywali chorzy na padaczkę i choroby skóry oraz ludzie cierpiący na skurcze i drgawki. Nazywany jest Apostołem Fryzji.
W ikonografii przedstawiany jest w stroju biskupim. Jego atrybuty to: beczka, mitra, pastorał, dziecko na księdze, model kościoła.
