Czym jest nasze powołanie?

W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga.
Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.

Zeszedł z nimi na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu; przyszli oni, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych chorób. Także i ci, których dręczyły duchy nieczyste, doznawali uzdrowienia.

A cały tłum starał się Go dotknąć, ponieważ moc wychodziła od Niego i uzdrawiała wszystkich.

Jezus idzie na górę, żeby pojąć Bożą wolę i właściwie zadecydować. Pozostaje na górze jedynie w obecności Boga, na modlitwie i medytacji. Przywołuje do siebie wybranych apostołów, by i oni zaczerpnęli ze zdroju Bożej łaski. Pokazuje im moc, jaką daje modlitwa. Pójdą głosić Dobrą Nowinę, więc muszą wiedzieć, skąd brać na to siły. Nie wolno nam nigdy zapomnieć, jak wielka moc płynie z przebywania z Bogiem. Tak umocnieni apostołowie mogą iść i głosić. Nie wystarczy jednak tylko odczytać powołanie i zwrócić swoje oczy, a co za tym idzie, całe życie ku Bogu. Ci, którym dane jest nauczać o Chrystusie, a przede wszystkim dawać o Nim świadectwo, muszą zejść z góry i stanąć wśród ludzi, zdecydować się na służbę drugiemu człowiekowi. Tylu ludzi wciąż czeka na Ewangelię, trzeba tylko chcieć się nad nimi pochylić, zauważyć i wejść w ich życie realnie i mocno. Powołanie jest darem, ale przede wszystkim służbą bliźniemu. Zawsze jednak najpierw należy wejść pod górę, żeby móc zacząć schodzić w dół i wrócić do domu, ale o ile mocniejszym…