"My i faryzeusze DUŻO pościmy"

Po powrocie Jezusa z krainy Gadareńczyków podeszli do Niego uczniowie Jana i zapytali: «Dlaczego my i faryzeusze dużo pościmy, Twoi zaś uczniowie nie poszczą?»

Jezus im rzekł: «Czy goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest z nimi? Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy będą pościć».

Podziały, podziały, podziały… „My” i „Oni”. My bardziej – oni mniej. Kto ma rację? Kto postępuje właściwie? Pewnie „my”, bo przecież „my”, właśnie „my” – bardziej. W innej kwestii, w innym typie sytuacji może być tak, że to „my” mniej – a „oni” bardziej. Ale i tak wychodzi na nasze – bo w tym drugim przypadku lepsi są ci, co „mniej”. „Twoi uczniowie nie poszczą” – „my i faryzeusze DUŻO pościmy”. Dlaczego tak jest? Dlaczego do tego, Jezusie, dopuszczasz? Czy uczniowie Jana naprawdę chcą się dowiedzieć, dlaczego jest tak właśnie? Czy może swoim pytaniem chcą tylko zwrócić Jezusowi uwagę na – pewnie skandaliczną dla nich – dysproporcję w umartwianiu się? Niezależnie od ich intencji Jezus wyjaśnia im to zróżnicowanie. Czy uczniowie Jana, ludzie skoncentrowani na poszczeniu są w stanie przyjąć słowa Jezusa, to znaczy – zrozumieć je i pod ich wpływem zmienić swoje życie?