Musieli uwierzyć w Jezusa wbrew wszystkiemu

Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”.

Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu.

Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.

Często myślimy, że apostołowie to mieli łatwiej – widzieli żywego Jezusa, słuchali Go, patrzyli na Jego cuda – łatwo było im w Niego uwierzyć. Czy rzeczywiście? Co widzieli na co dzień? Jak wiemy, oczekiwali Mesjasza, który rzuci na kolana Cesarstwo Rzymskie i wyzwoli państwo Izraela. Tymczasem widzieli ubogiego mężczyznę, który odżegnywał się od walki mieczem i głosił dość nieoczekiwane nauki. Owszem, czynił cuda, ale wielu proroków czyniło cuda. Co więcej, cała starszyzna Izraela i arcykapłani odrzucili Jezusa, a przecież to oni najlepiej znali Pisma i najlepiej wiedzieli, jakiego Mesjasza należy oczekiwać. Apostołowie musieli więc uwierzyć w Jezusa wbrew temu wszystkiemu. Na dodatek uczniów była garstka, więc dzieło Jezusa w chwili Jego śmierci nie wyglądało imponująco. Dziś, patrząc na dwa tysiące lat rozwoju największej religii świata, dużo łatwiej nam przyjąć, że to, co robił Jezus, było epokowe, przełomowe, że miało znaczenie dla historii świata. Wiara jest łaską, ale gdyby tylko tym była, człowiek nie miałby w niej żadnego udziału. A jednak mówi Biblia: „uwierzył przeto Abraham Bogu i poczytano mu to za sprawiedliwość”. Błogosławieni, którzy nie wiedzieli, a uwierzyli”.