Libijski miraż

Od końca lipca nad stolicą – Trypolisem – unosi się olbrzymi słup dymu, jakby potwierdzając obraz ogólnego upadku. Płoną dwa wielkie rezerwuary paliwa, miliony litrów grożące w każdym momencie gigantyczną eksplozją. Nie wszystkie ambasady zdążyły się ewakuować, więc na prośbę kilku państw europejskich nad zbiornikami krążą kanadyjskie samoloty gaśnicze. Mogą trzymać pożar pod kontrolą, ale są małe szanse, by były w stanie go ugasić.

Amerykanie spakowali się jeszcze przed pożarem. Ich długi konwój wyruszył w asyście specjalnie tu ściągniętej piechoty morskiej, śmigłowców i F-16, co pozwoliło uniknąć strat. Uciekający Brytyjczycy zostali ostrzelani, więc Francuzi zniknęli w nocy, podobnie jak personel ambasad Włoch i Holandii. Trwa ewakuacja obcokrajowców. Biedniejsze państwa, jak Filipiny, mają duży problem ze ściągnięciem swych obywateli. W Libii zostało jeszcze ok. 13 tys. Filipińczyków, w tym 3 tys. lekarzy i pielęgniarek. Jedna z nich została niedawno wielokrotnie zgwałcona przez nieznany oddział zbrojny, jakich są tu setki. Kto może, ucieka.

Libia jest absolutnym światowym rekordzistą: jeszcze się nie zdarzyło, by w ciągu trzech lat populacja jakiegoś kraju zmniejszyła się trzykrotnie. W 2010 r., za czasów reżimu Kaddafiego, w Libii mieszkały niemal 4 mln Libijczyków i 2,5 mln obcokrajowców, w olbrzymiej większości gastarbeiterów z Afryki Subsaharyjskiej. Początek natowskich bombardowań był też początkiem fali masowej emigracji – dziś 1,6 mln Libijczyków żyje na uchodźstwie, ponad 2 mln Afrykanów uciekły, by uniknąć morderczego rasizmu rebeliantów popieranych przez Zachód. Ogółem w Libii pozostaje ok. 2 mln Libijczyków i ok. 200 tys. obcokrajowców. Jeszcze. Bo fala ucieczek nie zatrzymała się ani na chwilę.