Ile Platformy w Platformie?

Wynik „powszechnych” wyborów na szefa Platformy Obywatelskiej był do przewidzenia (gdyby nie był, nie byłoby tych wyborów). Ciekawsze od tego, że Jarosław Gowin jednak nie został przewodniczącym PO jest to, co wyniki głosowania mówią o członkach partii rządzącej.

A mówią tyle, że ma ona członków wyjątkowo nie zainteresowanych najbardziej żywotną dla stronnictwa kwestią, jaką jest wybór przewodniczącego. Co drugi członek PO nie chciał mieć wpływu na wybór Prezesa Rady Ministrów – bo nie ulega wątpliwości, że gdyby Donald Tusk przegrał głosowanie (co było niemożliwe, ale rozważmy taką hipotetyczną ewentualność), podałby się do dymisji jako premier. W związku z tym ciekawe jest to, po co właściwie należą oni do partii politycznej: czy dla żartów, czy też zapisali się do niej kiedyś-tam i zapomnieli wypisać. Skłaniam się raczej do trzeciej opcji: mają legitymację Platformy Obywatelskiej z tych samych powodów, dla których przed 1989 rokiem miliony Polaków należało do PZPR lub którejś z jej satelitów. Powodów czysto koniunkturalnych.

Owych koniunkturalistów, którym podoba się wizja PO jako partii władzy a la putinowska „Jedna Rosja”, jest z pewnością wielu także pośród tych głosujących, którzy poparli Donalda Tuska. Jako że trójmiejski polityk rządzi, jakby nie miał żadnych poglądów, ideowcy, którzy na niego głosowali, to zapewne przede wszystkim przeciwnicy umiarkowanie konserwatywnego kursu Jarosława Gowina.

Zapewne wśród zwolenników tego ostatniego jest także jakaś grupa osób, która głosowała raczej przeciw premierowi, niż za programem pozytywnym. Jednak jako że były minister sprawiedliwości był jedynym kandydatem, który taki w ogóle przedstawił, mniemam, że to tu można znaleźć najwięcej członków PO, którym zależy na czymś więcej, niż utrzymaniu leniwego status quo. Wizja Platformy, jaką prezentował, była to wizja powrotu do źródeł. Źródeł, od których PO odeszła już bardzo daleko.

Wynika z tego, że Platformy w Platformie jest obecnie jakieś 10 proc. Ciekawe, jak długo.