Ten obraz łączy dwie sceny, zwykle przedstawiane oddzielnie: zstąpienie Chrystusa do Otchłani, które nastąpiło po Jego śmierci a przed zmartwychwstaniem, oraz objawienie się zmartwychwstałego już Jezusa swojej Matce.
Jezus po ukrzyżowaniu zszedł do Otchłani, aby ogłosić zbawienie wszystkim, którzy na nie czekali. Ukazał w ten sposób swoje zwycięstwo nie tylko nad śmiercią, ale również nad Szatanem, zwycięstwo, które spowodowało wyzwolenie ludzkości spod dominacji złego ducha. Zbawiciel trzyma w lewej ręce niewielki krzyż z chorągiewką symbolizujący Jego śmierć i zmartwychwstanie. Z lewej strony widzimy starotestamentowych patriarchów i proroków, których wyprowadził z Otchłani. Na pierwszym planie w środku kompozycji klęczą Adam i Ewa. Z lewej strony niektóre z osób wyzwolonych z mocy szatana opierają się o wbity w ziemię krzyż, przy którym u góry unoszą się anioły. Widać je tylko fragmentarycznie, ponieważ obraz został uszkodzony i przetrwała zaledwie jego część. Jezus, na którego boku, stopach i dłoniach widać rany po ukrzyżowaniu, wskazuje palcem prawej ręki swą Matkę. Najświętsza Maryja Panna ado- ruje właśnie koronę cierniową swojego Syna. Ten symbol Jego męki, szyderczo nałożony Mu na skronie przez żołnierzy, jest jednocześnie znakiem Jego królowania w królestwie, „które nie jest z tego świata” (J 18,36). Zbawiciel ukazując Matkę podczas tej adoracji, przypomina nie tylko wyprowadzonym z Otchłani patriarchom i prorokom, ale także całemu światu, że zbawienie było poprzedzone Jego ofiarą. Maryja, która dobrze to rozumie, jest więc przedstawiona jako wzór do naśladowania.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.
Leszek Śliwa