Philippe Jaccottet twierdzi, że prawo głosu winno przysługiwać tylko temu, kto trzyma się światła. „Zostawcie ciemności ich ciemnościom” – nawołuje.
Autor „Ostatniej księgi Madrygałów” jest jednym z najwybitniejszych poetów francuskich ostatniego stulecia. Na zbiór jego poezji, znakomicie przetłumaczonej przez Jana Marię Kłoczowskiego, składają się trzy tomiki powstałe w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX w. Poznajemy go jako starego mędrca, który świadomy, że niebawem przyjdzie mu żegnać się z życiem, do ostatniego momentu próbuje odkrywać choćby najmniejsze radości, ale też równoważące je cierpienie. Jak pisze w przejmującym wierszu bez tytułu, zdarza się, że kiedy wznosi się toast za piękno tego świata, wino leje się strumieniami „niczym lekka krew co nie odrodzi się z ran”. Ale po chwili ten toast trzeba by było wznieść za całe cierpienie tego świata. Tak właśnie „mogłoby odpowiedzieć echo, gdyby to wino/ zmieniło się powtórnie w krew w naszych wyszczerbionych szklanicach”.
To dla nas sygnał, że cenisz rzetelne dziennikarstwo jakościowe. Czytaj, oglądaj i słuchaj nas bez ograniczeń.
od ponad 30 lat dziennikarka „Gościa Niedzielnego”, poetka. Wydała ponad dwadzieścia tomików wierszy. Ostatnio „Nie chciałam ci tego mówić” (2019). Jej zbiorek „Szara jak wróbel” (2012), wybitny krytyk Tomasz Burek umieścił wśród dziesięciu najważniejszych książek, które ukazały się w Polsce po 1989. Opublikowała też zbiory reportaży „Mało obstawiony święty. Cztery reportaże z Bratem Albertem w tle”, „Zapisz jako…”, oraz książki wspomnieniowe: „Mój poeta” o Czesławie Miłoszu, „Takie piękne życie. Portret Wojciecha Kilara” a także wywiad-rzekę „Życie rodzinne Zanussich. Rozmowy z Elżbietą i Krzysztofem”. Laureatka wielu prestiżowych nagród za wywiady i reportaże, m.innymi nagrody Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich w dziedzinie kultury im. M. Łukasiewicza (2012) za rozmowę z Wojciechem Kilarem.
Kontakt:
barbara.gruszka@gosc.pl
Więcej artykułów Barbary Gruszki-Zych