Łk 1,26-38

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”

Anioł jej odpowiedział: „Duch święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna, i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.

Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

Jakże się to stanie? Łk 1,34

Zaufać Panu Bogu – dla mnie to wcale nie jest łatwa sprawa. Wierząc, że On się mną opiekuje, nie mogę siedzieć z założonymi rękami i czekać, aż wszystko jakoś się potoczy. Kiedy natomiast miotam się, aby dopiąć celu, nie daję Mu miejsca na działanie. Jak praktycznie podejść do tego zaufania, aby nie stać się zbyt leniwym, a z drugiej strony zbyt natarczywym względem Pana Boga? Odpowiedzią jest postawa Maryi, która dzisiaj, przyjmując zadanie przekazane od Gabriela, pyta wprost: jak to ma się stać? Otwarta na Bożą wolę, otrzymuje odpowiedź i wie, co ma robić. Rodzina, praca, decyzje, pieniądze… dużo tego. Działajmy, ale ze świadomością, że On jest cały czas z nami i chce dla nas jak najlepiej, a zaczniemy iść przez życie pewniej, z ufnością.