Choćby waliła się ziemia

Kilka tygodni temu, przejeżdżając przez położony na południowym zachodzie Islandii Grindavik, zachwycałem się, jak wspaniale to miasto się rozwija. Piękne, przeszklone domy, gładki jak stół asfalt, dumni mieszkańcy. A to wszystko pośród fascynującego krajobrazu i kolorów przyprawiających o zawrót głowy, z szumem oceanu w tle.

Z tym większym smutkiem przypatruję się temu, co w tym pięknym rejonie dzieje się obecnie: mieszkańców już nie ma (zostali ewakuowani), a popękane drogi przypominają kadry z filmów grozy. Wulkan Fagradalsfjall jest bliski erupcji. W okolicach miasta zarejestrowano około tysiąca trzęsień ziemi. Po kilku tygodniach od chwili, w której mogłem się pozachwycać, z tego, co zachwycało, pozostało niewiele. Może tylko dzikość natury i jej barwy. To, co ludzkie, jakby poniosło klęskę. Może to dobra okazja, żeby sobie przypomnieć, że to, co tworzy człowiek, jest przemijające… Jak on sam. Nieprzemijająca jest z pewnością miłość, którą okazujemy innym ludziom. Ona jest tym, dla czego warto żyć.

W VII Światowym Dniu Ubogich myślę nie tylko o milionach ludzi potrzebujących pomocy, ale i o tych, którzy całe swoje życie niesieniu pomocy innym poświęcili. Nieraz niedoceniani, uważani za niezrównoważonych marzycieli… Wierni ideałowi dobra, które można świadczyć zawsze, wszędzie i bez względu na okoliczności. Napisał o nich papież w swoim orędziu na ten dzień: „Dziękujmy Panu, że jest tak wielu mężczyzn i tyle kobiet żyjących poświęceniem dla ubogich i wykluczonych, dzieląc się z nimi; osób w każdym wieku i różnego statusu społecznego, które oddają się gościnności i angażują u boku tych, którzy są w sytuacjach marginalizacji i cierpienia. Nie są to nadludzie, ale »sąsiedzi«, których spotykamy każdego dnia i którzy w milczeniu stają się ubogimi wraz z ubogimi”. Franciszek zadecydował, że hasło tegorocznego Dnia Ubogich będzie brzmiało: „Nie odwracaj twarzy od żadnego biedaka”. To zachęta do tego, żebyśmy jako chrześcijanie przypomnieli sobie, co jest naprawdę ważne. I co nie przemija, „choćby waliła się ziemia i góry zapadały w otchłań morza” (Ps 46,3).