Gdy dostrzegł, że siła argumentu nie jest w stanie przekonać rozmówcy, rzekł do niego: „Dobrze, czyń zatem to, co wydaje ci się słuszne. Ale – dodał – pozwolisz, że pomodlimy się wspólnie przed twoim odejściem?”. „Z radością, ojcze – odparł odwiedzający – z tobą chętnie się pomodlę”. Starzec zaczął zatem w ten sposób: „Panie, chcemy Cię dziś prosić, abyś już nie zajmował się naszymi sprawami, abyś przestał troszczyć się o nasze dusze i ich zbawienie. Nie liczymy już więcej na Twoje miłosierdzie, bowiem sami postanowiliśmy wziąć sprawy we własne ręce i rozwiązać je tak, jak nam wydaje się słuszne”. Gdy tamten to posłyszał, zadrżał i ze łzami w oczach powiedział: „Złość i gniew jest obrzydliwością, której pełen jest grzesznik”. Powiada pewien żydowski midrasz, iż gdy Pan Bóg po sześciu dniach ukończył dzieło stwarzania świata, przyjrzał się dniom i nocom, światłu i ciemności, pięknym górom i morzom, polom i ogrodom, a także człowiekowi umieszczonemu pośród tego urzekającego świata, i rzekł: „Brakuje jednej rzeczy, bez której żaden świat, choćby najpiękniejszy, nie przetrwa”. I tego dnia postanowił stworzyć przebaczenie.

Przebaczenie to antybiotyk Boga. Dobrze zaaplikowany, ma moc uzdrowić wszystko. Inaczej „człowiek będzie żywił złość przeciw drugiemu”. Nienawiść – jak powiada Biblia – weszła na świat przez zawiść diabła, wnikając do ludzkich serc i zatruwając je. Zło wpuszczone w obieg spraw ludzkich i relacji nie umiera ani nie wyczerpuje się samo. Będzie powracać ze swą niszczycielską mocą, zatruwając wspomnienia i wyobrażenia o ludziach. Jest też dziedziczone w postaci trwałych uprzedzeń i bezprzyczynowych niechęci. Zło zostało pokonane przez Chrystusa, który przyjmując je na siebie, umarł na krzyżu z modlitwą na ustach: „Przebacz im, Ojcze, bo nie wiedzą, co czynią” (Łk 23,34). Tylko bezwarunkowa miłość może pokonać bezdenną nienawiść. Ona już niejednego uratowała przed wiekuistą katastrofą.