Wiadomość o śmierci Ireny Bertoni 16 maja podały największe dzienniki, jak „Corriere della Sera”, „La Stampa”, „Avvenire”. „Włochy płaczą po swojej mamie”; „Odeszła pierwsza mama z powołania” – informowały prasowe tytuły. W Polsce mało znana, na Półwyspie Apenińskim za życia uznawana za świętą. Razem ze sługą Bożym ks. Zeno Saltinim założyła Nomadelfii, jedną z największych nad Tybrem wspólnot katolickich. Ponad 5 tys. osieroconych dzieci znalazło w niej miłość. Dziełu błogosławili papieże, od Piusa XII po Franciszka. Kiedy Jan Paweł II zobaczył to z bliska, miał łzy w oczach. Wyciągnął ręce do wpatrzonych w niego sierot: „Jestem tu, żeby zobaczyć, jak żyje się Ewangelią i tym, co głosił Chrystus”. Irena była jego ukochaną, drugą ziemską matką. Często się spotykali. Papież Polak zapraszał ją i jej dzieci do Castel Gandolfo (symboliczny jest fakt, że pogrzeb Ireny odbył się 18 maja, w dniu urodzin Wojtyły). Wniosła do Kościoła nowy powiew, powołanie matek dziewic, które oddały swoje życie dla sierot.

Miłość i braterstwo

Rok 1941. Środkowe Włochy. 18-letnia Irena czuje w sercu powołanie do macierzyństwa. Nie widzi się jednak w małżeństwie. Ciężko znosi widok wałęsających się po ulicach sierot wojennych. Porusza ją historia uznanego wówczas za szaleńca Bożego ks. Zeno Saltiniego.