Loty i lądowania majora Pomaskiego

Nikt tak jak on nie umiał znajdować i wykorzystywać sprzyjających wiatrów. Dzięki temu zdobył puchar Gordona Bennetta, czyli balonowe mistrzostwo świata. 120 lat temu urodził się jeden z największych polskich pilotów balonowych, Władysław Pomaski.

Kapitan Władysław Pomaski, Blackpool, 1 października 1940 r. reprodukcja Grażyna Myślińska

Dzieciństwo miał niełatwe: dziesięcioro rodzeństwa i rodzice wywodzący się ze schłopiałej szlachty, gdzie z braku majątku honor ceniony był najwyżej. Urodził się w Pomaskach Wielkich 5 kwietnia 1895 roku. W 1904 r. poszedł do szkoły. W jego pamięci zapisał się nauczyciel Łabędzki. Dzięki niemu pokochał twórczość Henryka Sienkiewicza. W 1914 r. uzyskał dyplom technika mechanika i podjął pracę w Fabryce Lamp E. Krzemińskiego w Warszawie.

Lot w dorosłość

Wkrótce wybuchła wielka wojna. Pomaski działał w organizacjach patriotycznych. W 1920 r. walczył w wojnie polsko-rosyjskiej nad Ługiem i Stochodem, pod Maniewiczami, Powórskiem i Rafałówką. Na początku 1923 r. rozpoczął służbę w Centralnym Zakładzie Balonowym w Legionowie. Pozostał tam aż do września 1939 r. i były to lata jego największych życiowych wzlotów. Po wojnie porucznik Pomaski, zatrudniony początkowo w biurze technicznym, stale podnosił swoje kwalifikacje. W 1924 r. został kierownikiem wytwórni wodoru i tlenu w otworzonym właśnie Centralnym Zakładzie Balonowym w Legionowie. W 1929 r. został szefem Balonowego Nadzoru Technicznego. Był wyjątkowo skrupulatny i bezkompromisowy. Narażając się na konflikty, kwestionował wygórowane koszty. W 1930 r. Pomaski rozpoczął budowę własnego domu. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko syna. I oto 25 stycznia 1932 r. przyszedł na świat Kazimierz Ładysław. Budowa domu nabrała tempa. W lipcu 1933 r. Pomaski zdał klucze od służbowej kwatery i przeprowadził wraz z rodziną do własnego domu.