Franciszek mniej znany. Kogo młody ks. Jorge Bergoglio uratował przed juntą wojskową? (pamięci zmarłego papieża)

Znane powiedzenie św. Ignacego, że miłość poznaje się bardziej po czynach niż po słowach, w latach brudnej wojny szczególnie odnosiło się do Bergoglia. Jego milczenie wynikało nie tylko z rozwagi i nie było jedynie cechą charakteru. Było drogą do osiągnięcia zamierzonych celów. Jezuici byli pod obserwacją. Telefony mieli na podsłuchu, przetrząsano im pocztę, a prowincja odzwierciedlała podziały w Kościele i społeczeństwie. Jedni jezuici sympatyzowali z partyzantami, a inni identyfikowali się z wojskiem, a wielu innych pomiędzy nimi miało sympatie radykalne, liberalne lub peronistowskie.

Trzej kapelani wojskowi mieszkający w samym kolegium lub po sąsiedzku mieli obowiązek bycia posłusznymi wobec Bergoglia jako prowincjała i ufali mu. Ich poufne informacje i wpływy w kołach wojskowych pozwalały mu działać. Mógł ostrzegać zagrożonych, że są na celowniku, i zbierać informacje o pojmanych. Mógł na przykład powiedzieć swojemu bratu w zgromadzeniu Julio Méredizowi, który spał w pokoju pod dachem z blachy falistej w ośrodku młodzieżowym, że jest na liście podejrzanych w siłach lotniczych. „Kazał mi przyjść i mieszkać w Colegio Máximo” – wspomina ojciec Mérediz. „Przeprowadziłem się, ukryłem i to uratowało mi życie”.