Ernest Bryll w wierszach o Bożym Narodzeniu: wieczność jak dziecko, Bóg stał się naszym bratem

Boże Narodzenie przewijało się przez całą twórczość zmarłego w tym roku poety. Na początku mogło wydawać się ono inspirowane nieco „folklorystycznie” – dużo było bowiem w tej poezji obrazów kolędników, obrzędów, zwyczajów świątecznych. W późniejszych wierszach Bryll sięgał jednak coraz głębiej – do tego, co w świętach najistotniejsze. „(...) chrześcijaństwo jest religią oksymoronu, czyli niemożliwości, łączenia sprzeczności. Bóg naprawdę narodził się jako człowiek. Kiedy patrzę na historię wczesnego chrześcijaństwa, zauważam, że wielu teologów nie mogło sobie z tym dać rady. Narodzenie bardzo uwierało pierwszych myślicieli Kościoła. Pojawiały się nawet wołania o to, żeby wyrzucić Ewangelię Łukaszową, no bo jak to: Bóg sika w pieluchy?” – mówił mi Ernest Bryll w jednym z wywiadów.