Bóg zbawił świat także przez to, co nam pozwolił uczynić ze sobą

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Słyszeliście, że powiedziano: „Oko za oko i ząb za ząb!” A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu: lecz jeśli cię ktoś uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. Temu, kto chce prawować się z tobą i wziąć twoją szatę, odstąp i płaszcz. Zmusza cię ktoś, żeby iść z nim tysiąc kroków, idź dwa tysiące. Daj temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, kto chce pożyczyć od ciebie».

Gotowość do nadstawiania drugiego policzka nie jest bezmyślną formą wiernopoddańczej uległości wobec przemocy, która spotyka nas ze strony bliźniego. Przecież sam Jezus nie pozostał bierny, gdy w trakcie niesprawiedliwego sądu sługa arcykapłana uderzył Go w twarz. Przeciwnie, zapytał: Dlaczego mnie bijesz? Zdolność do odstąpienia płaszcza, gdy wcześniej zabrano nam już szatę, to nie słabość, ale nadludzka siła, której źródło bije w samym sercu Boga. Oznacza ona bowiem gotowość do przebaczenia największych krzywd, do kochania nieprzyjaciół i błogosławienia tym, którzy nas ranią. Drugi policzek, płaszcz i wędrówka ponad miarę – to symbole czegoś o wiele większego. Ostatecznie chodzi przecież o miłość, która tak bardzo zapomina o sobie, że rozdaje się cała i zawsze gotowa jest złożyć siebie w ofierze. Takiej miłości nie złamie żadna przemoc. Przykład daje nam sam Bóg. Wszak na krzyżu zbawił świat nie tylko przez to, co dla nas uczynił, ale także przez to, co nam pozwolił uczynić ze sobą.