Nie brakuje takich, co martwią się o Kościół, a służą złu

Uczeni w Piśmie i starsi posłali do Jezusa kilku faryzeuszów i zwolenników Heroda, którzy mieli podchwycić Go w mowie. Ci przyszli i rzekli do Niego: «Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?»

Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: «Czemu wystawiacie Mnie na próbę? Przynieście mi denara; chcę zobaczyć». Przynieśli, a On ich zapytał: «Czyj jest ten obraz i napis?»

Odpowiedzieli Mu: «Cezara».

Wówczas Jezus rzekł do nich: «Oddajcie więc cezarowi to, co należy do cezara, a Bogu to, co należy do Boga».

I byli pełni podziwu dla Niego.

No właśnie, co mówi powyższe zdanie? Czy rzeczywiście przychodzący do Jezusa ludzie Heroda uważali, że Jezus „jest prawdomówny” i że „drogi Bożej naucza”? Otóż gdyby tak było, nie przyszliby chwytać Go za słowa. Krótko mówiąc, rozpoczęli swoją rozmowę z Jezusem od kłamstwa. Niby przychodzą dowiedzieć się prawdy Bożej, niby przychodzą zatroskani o własną moralność, a tak naprawdę przychodzą kłamać i donosić. Sytuacja ta powtarza się przez wieki. Nie brakuje dziś takich, którzy to z wielką troską zamartwiają się stanem Kościoła, a tak naprawdę są jego wrogami. Którzy zamartwiają się moralnością chrześcijan, a sami służą złu całodobowo i często za pieniądze. Bóg nigdy nie odwraca się od grzeszników, ale mówi też o „rzucaniu pereł przed wieprze”. Jeśli się komuś życie w grzechu podoba, jeżeli ktoś nie zamierza zmieniać swojego życia, jeżeli przychodzi do Jezusa, żeby naigrywać się z wiary i Ewangelii, wówczas nie ma sensu z nim rozmawiać. Jezus dziś zostawił ich z niczym. Udowodnił im tylko, że nie jest łatwo pochwycić Go na słowie. Nie potraktował ich pytań poważnie, bo były nieszczere. Bóg patrzy na serce i widzi prawdziwe motywacje człowieka.