Jego łaski nas przerastają

Po swym zmartwychwstaniu, wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, Jezus ukazał się najpierw Marii Magdalenie, z której przedtem wyrzucił siedem złych duchów. Ona poszła i oznajmiła to Jego towarzyszom, pogrążonym w smutku i płaczącym. Ci jednak, słysząc, że żyje i że ona Go widziała, nie dali temu wiary.

Potem ukazał się w innej postaci dwom spośród nich na drodze, gdy szli do wsi. Oni powrócili i obwieścili pozostałym. Lecz im też nie uwierzyli.

W końcu ukazał się samym Jedenastu, gdy siedzieli za stołem, i wyrzucał im brak wiary oraz upór, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego.

I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!»

Uczniowie Jezusa nie uwierzyli świadectwu Marii Magdaleny ani dwóch innych apostołów. Dopiero spotkanie twarzą w twarz otwarło im oczy. I choć Jezus wyrzucał im brak wiary i strach, to im właśnie powierzył zadanie, by szli i głosili naukę o Królestwie. Czyż to nie zdumiewające, że znając ludzkie słabości, w ludziach upatrzył sobie Bóg posłańców Dobrej Nowiny? Dlaczego? Bo choć zawiedli, nie przetrwali ostatecznej próby, doświadczyli spotkania z Chrystusem, które daje zawsze niepojętą moc. Każdy z nas, stając przed Chrystusem, świadom jest własnych niedoskonałości i popełnionych błędów, a jednak przez spotkanie z Nim właśnie stajemy się beneficjentami łask, które często nas przerastają, których do końca nie ogarniamy. Jezus nie ustaje w staraniach, byśmy Mu uwierzyli, byśmy za Nim poszli. Działa w nas przez Słowo, przez świadectwo, przez innych ludzi, ale przede wszystkim i najsilniej przez osobiste spotkanie z Nim, przez modlitwę, medytację, Eucharystię.