Co z tą Polską?

Nie, nie kompromitacji państwa. Nie blamażu władzy odpowiadającej za organizację wyborów.  Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki problemem już nie są cuda nad urną i impotencja PKW. Stał się nim - już tradycyjnie - Jarosław Kaczyński mówiący o sfałszowaniu wyborów.

O ile w przypadku polityków koalicji (z przystawką) powrót do tego rytuału można uznać za w jakimś sensie naturalny, o tyle w przypadku publicystów i politologów tłuczenie termometru jest czynnością zadziwiającą. Bo ich zadaniem jest przecież stawianie diagnozy.

Zostawmy na chwilę na boku prezesa PiS, choć bicie na alarm jest dokładnie takim samym obowiązkiem opozycji, jak porządna organizacja wyborów obowiązkiem władzy. Popatrzymy po prostu na Polskę końca 2014 roku oczyma obiektywnego obserwatora. I co widzimy? Wiem, widzimy Jarosława Kaczyńskiego mówiącego o fałszowaniu wyborów.

No to spróbujmy wyobrazić sobie, że to "jakiś kraj w środku Europy”. Paweł Kowal, który - właśnie jako obserwator - odwiedził w czasie wyborów wiele państw budujących u siebie demokrację, wykonał takie ćwiczenie. I wylicza to, co zobaczył: karty do głosowania przygotowane niezgodnie z ordynacją wyborczą, komisje pracujące w niepełnych składach, głosy liczone indywidualnie (zamiast kolegialnie), niewłaściwe ich przechowywanie, szefów trybunałów gwarantujących zaocznie prawidłowość przebiegu wyborów… Jego termometr pokazuje stan co najmniej podgorączkowy.

A co z gigantyczną liczbą nieważnych głosów? Czy rzeczywiście można je zbyć słynną frazą Tomasza Lisa "ludzie nie są tacy głupi jak nam się wydaje, są dużo głupsi”? Przeglądam strony „wiodącego dziennika”, słucham popularnych stacji, oglądam telewizje informacyjne, i co? Jarosław Kaczyński, o Jarosławie Kaczyńskim, z Jarosławem Kaczyńskim. Kaczyński we wszystkich przypadkach deklinacji.

Czy naprawdę poza człowiekiem, który "podpala Polskę” wszystko jest porządku?