Patron wielu pojednań. 50. rocznica śmierci kard. Bolesława Kominka

Był polskim Ślązakiem z Radlina, chodził do niemieckiej szkoły podstawowej, ale w domu rodzinnym rozmawiał po polsku. W czasie III powstania śląskiego wraz z ojcem woził żywność do oddziałów walczących pod Górą św. Anny. Należał do pierwszego rocznika śląskich kapłanów przyjmowanych do seminarium w czasie, kiedy administracją apostolską w Katowicach kierował ks. August Hlond. Doktorat napisał we Francji. Poznał tam katolicką elitę, a także ks. Jean-Marie Villota, późniejszego kardynała i sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej. Zarządzanie diecezją zgłębiał u boku bp. Stanisława Adamskiego, którego sposób pracy później naśladował. Mediów uczył się w „Gościu Niedzielnym”, z którym współpracował w latach 30. ubiegłego wieku. Polski patriota udzielał się również w duszpasterstwie niemieckiej mniejszości. Nie uchroniło go to przed wpisaniem do Specjalnej Księgi Gończej, wykazu osób uznanych w 1939 r. przez Urząd Kryminalny III Rzeszy za wrogów Niemiec. Wszechstronnie wykształcony, z doświadczeniem organizacji pomocy dla polskiej ludności w czasie okupacji, kontaktował się m.in. z bł. ks. Janem Machą, był po wojnie przygotowany do podjęcia wyzwań większych aniżeli praca w Kurii Diecezjalnej w Katowicach.