Szanowna Pani ona-Gość! Odpowiem krótko, bez rozwijania szczegółów, ale postaram się oddać istotę mojego patrzenia na ten problem. Po pierwsze dziękuję za merytoryczna dyskusję, zamiast emocjonalnej nawalanki, która jest ostatnio normą w tzw. debacie publicznej. To, co napisałem, to jest moja interpretacja obecnych wydarzeń. Protesty postrzegam jako efekt szczerego lęku, który jednak jest mocno podsycany kłamstwami przez pewną grupę ideologów lewicowych. Z tego bynajmniej nie wynika, że uważam obecny tekst proponowanej ustawy za doskonały i tez mam pewne zastrzeżenia. Co jednak doprowadza mnie do innych wniosków niż te, które Pani opisała. Dlaczego? Choćby z tego powodu, że projekt jest obecnie na etapie prac komisji parlamentarnych. I możliwe są zmiany i poprawki. Nie wydaje się Pani, że lepszy efekt osiągnęlibyście za pomoca konstruktywnego protestu, zamiast nakręcania atmosfery - bądź, co bądź - manipulacjami (to nie jest osobisty zarzut do Pani, tylko ocena ogólnego przebiegu protestu). Banalny przykład - zamiast próbować doprowadzić do doprecyzowania niektórych zapisów (np. sprecyzowanie domniemania niewinności kobiety, która poroni, tak, żeby nie było wątpliwości, że poronienie nie oznacza automatycznie prokuratora na głowie), protest jest prowadzony jako mocno antyrządowy i to w sytuacji, gdy ani projekt nie jest PiSowski, ani nawet sam Kaczyński osobiście go nie popiera (tak samo zagłosował za projektem lewicowym). Jak chcecie prowadzić skuteczny dialog, w sytuacji, gdy zaczynacie go od zbluzgania sejmowej większości, która zresztą nie jest jednorodna w ocenie projektu? Organizatorzy protestu idą na ostre zwarcie, co pozwala wyciągnąć wniosek, że nie zależy im na stworzeniu dobrego prawa, chroniącego i dzieci i zdrowie fizyczne i psychiczne kobiet (zdrowie, nie samopoczucie). Kwestia np ciąży pozamacicznej jest dość oczywista: ten stan wprost prowadzi do zagrożenia życia kobiety i już polskie orzecznictwo sądowe z lat 30. podkreślało, że tak jest, także tutaj nie ma mowy o nie podjęciu działań mających na celu ratowanie kobiety. Ale to nie jest aborcja, bo tutaj podmiotem działania jest kobieta, a nie dziecko. I śmierć tego drugiego jest tragedią, ale nie podlega rozpatrywaniu jako aborcja. Inne podobne przypadki zagrożenia życia powinny być również doprecyzowane. Kolejna sprawa - moim zdaniem ruch pro lajf nie kończy się na prawnym zakazie aborcji. Wielu znajomych działaczy prolajferskich realnie (zaangażowaniem osobistym i finansowym) pomaga w terapii chorych dzieci czy dorosłych. I uczciwie rzecz ujmując brakuje w prawie systemu realnej pomocy państwa w opiece i terapii osób chorych. I to tez trzeba zmienić. Ale nie może rozwiązaniem problemu być pozbycie się problemu (czyt. dziecka). Tak samo jeśli chodzi o bezpłatną i gruntowną pomoc terapeutyczno-psychologiczną dla kobiet zgwałconych. Oczywiście że mamy do czynienia z tragedia w takim przypadku. Ale to jest podwójna tragedia - również tragedia tego dziecka. I moim zdaniem powinniśmy szukać rozwiązań, które pozwolą zminimalizować skutki tego dramatu, u obu ofiar - kobiety i dziecka. Jeszcze jeden wątek - prawna ochrona życia, a wychowanie do szacunku dla życia. Jedno drugiego nie wyklucza. Jeśli ktoś myśli, że sam zakaz aborcji rozwiąże problem, to jest naiwny. Ale prawo ma również funkcje wychowawczą. Oprócz zakazu, niezależnie od niego trzeba edukować. Ale też edukacja i prawo idą w parze. Także przepraszam, ale zarzut, że zakaz aborcji jest jedynym, co robią prolajferzy czy w ogóle przeciwnicy aborcji jest nieprawdziwy. Jedno nie przeczy drugiemu. I na koniec, podsumowując: staram się zrozumieć głos drugiej strony i jestem gotów poprzeć każdy projekt zmian, o ile punktem wyjścia do nich będzie szacunek dla każdego życia - kobiety, mężczyzny, dorosłego, dziecka, nawet tego jeszcze nienarodzonego. I gdyby protest był ukierunkowany na próbę znalezienia takiego kompromisu, który ogranicza skutki dramatów, o których mowa, ale także z perspektywy niewinnego dziecka, to chętnie bym go poparł. Prawo jest od tego, by je udoskonalać. Wie Pani kto na tym proteście najbardziej mi na nerwy działa? Nie kobiety, które mają swoje szczere (choć uważam, że nie zawsze uzasadnione obawy), ale faceci. Bo jednym z naszych podstawowych obowiązków jest wspierać swoje żony w dramatycznych sytuacjach, być całym sobą dla nich. Czy myśli Pani, że byłoby tyle aborcji eugenicznych, np. dzieci z Zespołem Downa, gdyby matki tych dzieci były pewne, że ich facet nie zostawi samych z chorym dzieckiem i będzie robił wszystko, by uczestniczyć w wychowaniu dzieciątka? P. S. Byłoby miło, gdyby Pani sie przedstawiła. Nie ma Pani takiego obowiązku, ale zawsze to lepiej się rozmawia z kimś konkretnym niż anonimowym. Pozdrawiam.

teraz mówisz pan że PiS tego projektu nie wniósł a zaraz sie okaże że go przegłosował.co wtedy będziesz bredził??