Szkoda, że tej odwagi zabrakło Papieżowi Janowi XXIII gdy miał wypełnic rozkaz Matki Bożej Przybytku Ducha Świętego i ujawnic w 1960 roku pełną treśc III Tajemnicy Fatimskiej (bo wg. s. Łucji, która usłyszała od Matki Bożej, że wtedy będzie bardziej zrozumiała). Zamiast tego była dyplomacja, umizgi w kierunku komunistów dążące do tego żeby za wszelką cene na SVII znalazł się reprezentant Cerkwi prawosławnej (w dowód uznania komuniści wystawili w Legnicy Papiezowi Janowi XXIII pomnik, nie wiem czy stoi do dziś). Szkoda, że zabrakło odwagi do kolegialnego poświęcenia Rosji... Szkoda a to i tak wierzchołek góry lodowej...Zainteresowanych zachęcam do zgłębiania tematu Fatimy wypełniającej sięna naszych oczach.

Dzięki Ci Boże za śp. ks. Petera Hockena!

Mam jedno pytanie......czy ten rabin myjący nogi Petera Hockena się NAWRÓCIŁ, przyjął chrzest ?.......a propo charyzmatyków różnej maści .....Mój profesor z teologii dogmatycznej zwykł mówić,......" boję się tych, którzy mówią że Duch Święty do nich przemawia, a szczególnie tych, którzy sprzymierzają się z multi-kulti....wiem jedno, tam gdzie jest sojusz z duchem świata, tam nie ma Ducha Świętego, bo ludzie i księża KK, nie słuchają SŁOWA BOŻEGO.....ekumenizm doprowadził do tego, że przy OŁTARZU NAJŚWIĘTSZEJ OFIARY, oddają cześć szamani, wszelkiej maści okultyści, islamiści i buddyści .Hańbią sacrum świątyni Pańskiej, znieważają Boga w Trójcy Jedynego, a my co?...Nic..... w euforii i uwielbieniu chwalimy Pana ... Asyż jest tego najgorszym dowodem.....

PAPIESKIE PRAGNIENIE JEDNOŚCI Doktrynalne wypowiedzi Jana Pawła II podczas pielgrzymek do Ojczyzny (1979-2001) w: Warszawskie Studia Teologiczne- autor: ks. Zbigniew ZEMBRZUSKI: Tym, co łączy podzielone Kościoły jest wiara w tego samego Boga. Jan Paweł II
przywołuje znane słowa Karla Bartha: „wciąż jeszcze wierzymy inaczej, ale przecież
nie w Innego". (...) W podobnym duchu Jan Paweł II wypowiadał się już cztery lata wcześniej, podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, gdy zwrócił się do przedstawicieli Kościoła
prawosławnego, cytując słowa listu do Efezjan: „pragniemy prosić gorąco naszych
braci, którzy są wyrazicielami tradycji wschodniego chrześcijaństwa, ażeby pamiętali
na słowa Apostoła: «Jedna wiara, jeden... chrzest. Jeden Bóg i Ojciec wszystkich. Ojciec
Pana naszego Jezusa Chrystusa.» (por. Ef 4,5-6)” W tej homilii na Wzgórzu
Lecha w Gnieźnie papież wyraźnie wskazał na „tego samego, jednego Chrystusa”6
jako fundament jedności chrześcijaństwa. To chrystocentryczne wyznanie wiary Jan
Paweł II rozwija w innym miejscu w formułę, która przypomina przyjętą przez Światową
Radę Kościołów wspólną podstawę doktrynalną: „za łaską Bożą jesteśmy zgodni
co do samych fundamentów naszej wiary: wszyscy wierzymy w Jezusa Chrystusa,
Syna Bożego, który jest naszym ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Zbawicielem;
wszyscy jesteśmy ochrzczeni w imię tego samego Ojca i Syna i Ducha Świętego”. (...) Pierwsza kategoria to „niewzruszona zasada jedności”. Pojęcie to papież formułuje
komentując Izajaszową wizję królestwa sprawiedliwości i pokoju, w którym wokół
Boga mają się zgromadzić liczne ludy i narody. Na pierwszy plan wysuwa się zatem
idea teocentryzmu: ową zasadą jedności jest sam Bóg, nie zaś jakiekolwiek rozwiązania
instytucjonalne, a warunkiem pojednania w wymiarze horyzontalnym jest pojednanie
z Bogiem. Tak określona zasada zawiera w sobie ideę trwałej, istniejącej pomimo
podziałów, jedności wszystkich wyznawców Chrystusa. Zdaniem papieża „jedność
Kościoła to nie tylko nadzieja na przyszłość: ta jedność w jakiejś mierze już
istnieje!” Dlatego papież nie waha się nazwać Kościoła „wspólną Matką wszystkich chrześcijan”, udziela błogosławieństwa wspólnie z przełożonymi Kościołów należących do Polskiej Rady Ekumenicznej, a o jej prezesie mówi „nasz brat Adam Kuczma”. Chociaż Kościoły wywodzące się z Reformacji nie przyjmują urzędu biskupiego, trudno oprzeć się wrażeniu, iż papież wobec przełożonego Kościoła protestanckiego stosuje tytuł, którego tradycyjnie używa wobec pozostających w łączności z nim biskupów Kościoła katolickiego. Idea więzi braterskiej – czy to między biskupami, czy też pomiędzy wszystkimi ochrzczonymi – prowadzi do drugiej ze wspomnianych kategorii ekumenicznych – do pojęcia „Kościołów siostrzanych”, które pojawia się w przemówieniu wygłoszonym przez Jan Pawła II w katedrze prawosławnej w Białymstoku. Papież wprost stwierdza: „Powiedzenie: «Kościoły-Siostry» to nie tylko zwrot grzecznościowy, ale
podstawowa kategoria ekumeniczna eklezjologii” (...) Wspólnota wszystkich wierzących wynika w pierwszym rzędzie ze sprawowanego we wszystkich Kościołach chrześcijańskich sakramentu chrztu. Odniesienie do tej tajemnicy znajduje się już w pierwszej, krótkiej wypowiedzi ekumenicznej papieża w czasie Mszy świętej na Wzgórzu Lecha, gdy zwracając się do przedstawicieli „braci,
którzy są wyrazicielami tradycji wschodniego chrześcijaństwa”, papież przywołał
słowa listu do Efezjan, w których apostoł łączy idee jedności Boga, wiary i sakramentu:
„Jedna wiara, jeden... chrzest. Jeden Bóg i Ojciec wszystkich” (Ef 4,5-6) źródło: http://pwtw.pl/wp-content/uploads/wst/15/Zembrzuski.pdf