Marcin Jakimowicz
Dziennikarz działu „Kościół”
Absolwent wydziału prawa na Uniwersytecie Śląskim. Po studiach pracował jako korespondent Katolickiej Agencji Informacyjnej i redaktor Wydawnictwa Księgarnia św. Jacka. Od roku 2004 dziennikarz działu „Kościół” w tygodniku „Gość Niedzielny”. W 1998 roku opublikował książkę „Radykalni” – wywiady z Tomaszem Budzyńskim, Darkiem Malejonkiem, Piotrem Żyżelewiczem i Grzegorzem Wacławem. Wywiady z tymi znanymi muzykami rockowymi, którzy przeżyli nawrócenie i publicznie przyznają się do wiary katolickiej, stały się rychło bestsellerem. Wydał też m.in.: „Dziennik pisany mocą”, „Pełne zanurzenie”, „Antywirus”, „Wyjście awaryjne”, „Pan Bóg? Uwielbiam!”, „Jak poruszyć niebo? 44 konkretne wskazówki”. Jego obszar specjalizacji to religia oraz muzyka. Jest ekspertem w dziedzinie muzycznej sceny chrześcijan.
Czytaj artykuły Marcina Jakimowicza
- Przypadek? Nie sądzę…
- Społeczeństwo nadłamanej trzciny
- Dwie Polski – „postępu” i „tradycji”?
- Nie, depresji nie wyleczy modlitwa
- Polityka „dzietnościowa” nie ma sensu
- Wybory samorządowe: nikt nie otwiera szampana
- Gdy przepisom „nie przeszkadza” prawo. O projekcie rozporządzenia ws. Ella One
- Źle się bawisz, Izraelu
- Wielkanocna otwartość na życie
- Pusty grób i my
Najlepsze treści
-
1 Uniewinnieni
-
2 Prawda w pełnym świetle
-
3 Biblia Biblii nierówna? Rozmowa o przekładach Pisma Świętego
-
4 Król umarł, niech żyje król
-
5 Rozwiewanie lęku przed śmiercią
-
6 Co znaczy kochać?
-
7 Potrzeba tylko uwierzyć w Tego, którego Bóg posłał
-
8 I wy macie szansę
-
9 Znamy termin inauguracji procesu beatyfikacyjnego Heleny Kmieć
-
10 Nie żyje Jadwiga Staniszkis. Profesor od „polskich zawiłości”
Skutki sa takie, że znajdują się wśród nich tacy, którzy rezygnują. W mojej małej parafii to zjawisko narastające. Czy nie ma w tym nic złego? Otóż nie do końca się zgadzam. Decyzję o rezygnacji podejmują jednak ci, którzy są najbardziej świadomi zarówno znaczenia sakramentu jak i własnych potrzeb duchowych. W małym środowisku nie jest łatwo podjąć taką decyzję.
Problem zaczyna się według mnie zupełnie gdzie indziej. Nawet zdaniem księży katechetów (których znam) wprowadzenie religii do szkół a zwłaszcza ocen z religii do średniej, poważnie szkodzi sakramentowi bierzmowania. Z powodów o kórych pisze autor. Ów przymus, ocenianie, regułki, stopnie, egzaminy, sprawdziany... prowadzi do naturalnego wręcz sprzeciwu młodych ludzi, którzy z natury kontestują wiele innych zjawisk.
Wspomniani księża katecheci, na tyle młodzi że nie mogą już pamiętać religii w salkach katechetycznych, starają się wręcz wrocić do tych salek i kościołów. Stąd wielokrotnie widze jak poszczególne klasy "na religię" idą do kościoła lub salki. Ja to zjawisko (w mojej parafii) uważam za naturalne tak jak za natralne uważałem prowadzenie katechezy wobec mnie własnie w salce katechetycznej, gdy religia była zupełnie czym innym niż szkoła.
Ale brakuje mi tego, ze jak czytam o tym co bylo zrobione aby zmienic to przygotowanie to bylo to raptem 2 zdania. Malo. Skoro przygotowanie trwa dwa lata, to nie sklada sie z 3 spotkan. Przydalby sie konspekt, ktory mozna pokazac ksiezom odpowiedzialnym za bierzmowanie jako alternatywe. A 3 spotkania to troche malo.
Pozdrawiam
Po prostu: to, to i to jest złe! macie tak, tak i tak robić!
Do mnie, młodego, takie coś nie trafia. Młodym trzeba pokazać, że te wszystkie reguły, zakazy, nakazy nie są po to, że coś jest złe, ale dlatego że przestrzegając ich można być szczęśliwym. Trzeba ich zafascynować, aby po wyjściu z mszy powiedzieli: "Wow, ja chcę tak żyć, chcę budować tak piękny związek, relację z ludźmi o jakich ksiądz mówił".
Trochę odbiegłem od tematu bierzmowania, ale w artykule chyba bardziej o młodych ludzi chodziło..
No jestem ciekaw jak to działa, gdy mówi sie młodemu, ze mieszkanie razem przed slubem nie uczyni go szczęsliwym....skoro tenze młody w swojej "niezmiernie wielkiej" madrosci uważa, ze to własnie czyni go szczęsliwym.
Młodym to juz całkiem sie w głowach pokałapuckało i w momencie gdy ktos im mówi, ze cos jest złe to odbieraja to jako atak na swoja wolność.
Chcieliby tylko słyszec jak to "jezus ich kocha", alezapominaja, ze ta Miłośc jest wymagajaca. To nie głupia miłośc, która na wszystko pozwala, ale taka, która często mówi "Stop - To jest złe!".
To musi dotrzec do wiernych, a nie ciągłe nawijanie o "Miłosci jezusa" i całkoty brak jakiejkolwiek refleksji.
Owszem byc moze niektórzy przesadzaja ciągle strasząc.....ale na drugim biegunie sa ci co pomijaja całkowicie ostrzeżenia przed konsekwencjami niestosowania sie do Nauki Jezusa.
Taka najstraszniejsza konsekwencja jest możliwośc - Wiecznego potępienia. O tym nie wolno pod zadnym pozorem zapominac i głosząc "Miłośc Jezusa" (która jest faktem niezaprzeczalnym) głosic również Jego słowa "Wtedy odezwie się i do tych po lewej stronie: Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom!" (Mt 25, 41).
Młodzi musza sie nauczyć, ze na pierwszym miejscu jest obowiązek wobec Boga i ludzi, potem sprawy konieczne dla życia, a dopiero na samym końcu przyjemności.
Mam córkę w 1. klasie gimnazjum, na razie jeszcze nie ma "papierka", będzie w trzeciej klasie. Za to w sąsiedniej parafii "papierki" i "przygotowanie do bierzmowania" trwa 3 lata. Masze niedzielne, msze szkolne i raz w miesiącu dodatkowe 2-3 godzinne spotkanie kończące się w okolicach godz. 21. Już po pół roku koleżanka córki (dotychczas religijnie nie sprawiająca żadnych problemów) i wiele innych osób ma dość.
Dziwię się, że księża tak marnują ten czas. Z dużym zaangażowaniem i energią robią wszystko, aby zniechęcić młodych ludzi do wiary. Jak taki człowiek trzymany na krótkiej smyczy przebrnie wreszcie przez te 3 lata przymusu, to przez następne 10 nawet na kościół nie spojrzy!
Inna sprawa, to sam religijny wymiar sakramentu. Ciągle się słyszy o spotkaniach charyzmatycznych, "chrzcie w Duchu Świętym" podczas którego ludzie przeżywają prawdziwe spotkanie z Bogiem. Słyszał ktoś, aby takie przeżycia dotykały kogoś podczas bierzmowania? Zapytam prowokacyjnie: czy Duch Święty jest jeszcze w tym sakramencie, czy przeniósł już obszar swoich działań wyłącznie na "msze o uzdrowienie"?
Młodzi ludzie SZUKAJĄ, bardzo mnie boli, że Kościół marnuje ten cenny czas. Może byłby czas na jakąś szerszą dyskusję? Przecież jest z czego czerpać - Duch Święty wieje!
-"teraz to już przesadził!"(tyczyło się biskupa)Koniec, pieśń na zakończenie....Ale Duch święty zadziałał-najważniejsze przyjąć Pana Jezusa, po Mszy nie mogłam powstrzymać się od śmiechu.
wypowiedzianych beż zająknięcia a nie zrozumienia istoty sakramentu.Gdy już doszło do
bierzmowania ks. biskup zadawał wyrywkowo pytania alumn trzymał mikrofon,gdy padło na mnie podszedł i wyszeptał mi do ucha odpowiedz.
Do dziś się zastanawiam,o co chodziło
- oto aby dobrze grupa, wypadła
- uważał że na pewno nie znam odpowiedzi więc trzeba mi ją podać
- chciał pokazać co on umie
Gdy więc dzieci mojego brata nie przystąpiły do bierzmowania było mi przykro jednak uważam że to jest lepsze niż przyjąć ten sakrament i potraktować go jako pożegnanie z kościołem
Niestety, wygląda na to, że od tamtego czasu nic się nie poprawiło, a wręcz przeciwnie. Drodzy kapłani - obudźcie się! I obudźcie ten lud, który czeka na przewodnictwo, a nie na ciągnięcie na powrozie do zakrystii... Siłą nie osiągnie się niczego trwałego i prawdziwego.
Im bliżej jestem kościoła (jako instytucji) tym bardziej jestem zasmucona. Kapłani traktują lud boży jak tępe barany, a tymczasem kapłaństwo to przede wszystkim służba, a nie władza.
razem z udzielaniem Chrztu. Młodzieżą zajmujemy się na katechezie szkolnej. Można organizować dla niej katechezę w parafii z jakiejkolwiek okazji. I będzie dobrze!
A co do ekumenizmu - idąc tym tokiem myślenia - to może w ramach ekumenizmu z Kościołem Baptystów zrobić chrzest dorosłych, którzy są już dojrzali w wierze, chcą świadomie iść za Chrystusem jako Jego uczniowie i wiedzą czego chcą? Będziemy mieli samych dojrzałych ludzi w Kościele. I też będzie dobrze. :) W końcu kto uwierzy i przyjmie chrzest będzie zbawiony - więc jak nie ma wiary to sakramenty stają się pustymi - o ile nie wręcz magicznymi znakami.
Może więc kompromis, który jest w Kościele Katolickim jest dobry. Chrzest dla dzieci pod warunkiem że są rodzice i chrzestni, którzy chcą przekazać wiarę dzieciom... "Katecheza"? Nie ma w szkołach katechezy. Dzisiaj są lekcje religii - teologia dla dzieci - przekazywanie wiadomości z dziedziny religii a w małym stopniu wpływa to na pogłębianie wiary (czyli w małym stopniu jest to katecheza). Wynika to z włączenia się w system szkoły co daje młodzieży regularny dostęp do wiadomości z religii, z dziedziny etyki, które da się sprawdzić i trzeba egzekwować (bo trzeba wystawiać oceny). Przygotowanie do bierzmowania w Kościele Katolickim jest szansą - powinno być to jak KATECHUMENAT dorosłych! Wtedy bierzmowanie byłoby dopełnieniem chrztu - ale już świadomym wyborem tego człowieka, opowiedzeniem się za Chrystusem i za świadomym pójściem drogą Jego Ewangelii, drogą sakramentów, bycia świadomym uczniem Chrystusa, bycia człowiekiem modlitwy.
Sam biskup Dajczak na początku swej posługi w Koszalinie zachęcał do wprowadzenia indeksów,a teraz ma inne zdanie na ich temat. Sprawa jest bardzo prosta. Należy,między innymi,w duchu ekumenizmu z Kościołem Wschodnim porzucić bierzmowanie młodzieży a bierzmować dzieci
razem z udzielaniem Chrztu. Młodzieżą zajmujemy się na katechezie szkolnej. Można organizować dla niej katechezę w parafii z jakiejkolwiek okazji. I będzie dobrze!
Sama przyjmując ten sakrament byłam w oazie - niby powinnam już wszystko pięknie przemodlić, zrozumieć, uwierzyć - nic z tych rzeczy, nic nie pamiętam z bierzmowania, oprócz egzaminowania z biografii patronki. Nic się we mnie wtedy nie stało, nie zmieniło mi się patrzenie na moją własną wiarę. Czuję, że to był zmarnowany czas (kiedy miałam te 17 lat). Moc tego sakramentu można zrozumieć, albo wejść chociaż na drogę powolnego rozumienia i wiary dopiero wtedy kiedy stoją przed nami faktycznie dorosłe wybory. Dojrzałość to wolność i odpowiedzialność, więc według mnie ten sakrament nie powinien być obowiązkowy i wpisany w ramy jakiegoś etapu edukacji szkolnej. Powinien być przyjmowany później, dobrze by było gdyby łączył się z wejściem i formacją w jakiejś wspólnocie. Nie powinien być też łączony z parafią. To powinien być wolny wybór - nie chcesz - to nie chodzisz koniec.
Zamiast pieczątek lepiej wprowadzić św. obrazki, na których ksiądz napisze nazwisko ucznia i się podpisze. Zamiast pieczątki, uczeń będzie gromadził św. obrazki.
Można też wprowadzić zamiast części z nich rodzaj sprawdzianu ustnego.
"Powinni przyjąć sakrament. Sami nie wiedzą."
Te pieczątki, to sposób na dopilnowanie, żeby uczniowi przynajmniej wzięli udział w odpowiednich naukach i się dowiedzieli. Żeby się wyspowiadali itp. Sprawa jest głębsza, bo też chodzi tu o wiarę.
Łatwo jest krytykować, ale trudniej w rzeczywistości duszpasterskiej zaproponować dobre rozwiązania.
- że księża też ludzie,
- że nie wszystko da się zrobić bo czas i siły ludzkie są ograniczone,
- że Kościół to wspólnota,
- że oni też go stanowią,
- że rodzice są współodpowiedzialni za katechezę swoich dzieci, a nie tylko ksiądz i biskup.
Może tak, drodzy Państwo, zamiast zorkiestrowani przez pana Jakimowicza krytykować, sami zajęlibyście się katechizowaniem swoich i innych dzieci oraz pomocą w parafii?
Łatwo jest krytykować wszystkich za wszystko. Trudniej zrozumieć, dlaczego pewne rzeczy są jakie są. Jeszcze trudniej wziąć współodpowiedzialność. A najtrudniej samemu coś dobrze zrobić.
Dopóki jednak ludzie sami się nie włączą, będą mieć postawę roszczeniową i ciągłe pretensje o wszystko, jak w wypowiedziach na górze. Egoizm, powoduje postawę roszczeniową, a roszczenia trudno jest zaspokoić, bo pojawiają się coraz to nowe.
W moim mieście nie ma takich rzeczy - nie sprawdza się kto był na Mszy św.
A co jest?
Najpierw zbiera się ekipę osób zaangażowanych w wierze, którzy mogą i chcą uczestniczyć w prowadzeniu programu.
Spotkania przygotowujące kandydatów do bierzmowania, zaczynają się od indywidualnego spotkania prowadzącego przygotowanie, rodzica
i kandydata w kancelarii parafialnej. Przy okazji od razu dopełnia się formalnych spraw typu świadectwa chrztu itd. W spotkaniu m.in. wymaga się świadomej i dobrowolnej decyzji na współpracę w przygotowaniu do sakramentu i to zadaniem rodziców jest zwrócenie uwagi czy ich dzieci regularnie chodzą do kościoła na msze św. i nabożeństwa (co jest jasno sugerowane), czy są wystarczająco dojrzałe by udzielić im bierzmowania, czy w okresie przygotowania zachowywali się dojrzale. Przed bierzmowaniem rodzice będą zapytani o to, czy ich dziecko praktykowało wiarę... W ten sposób rodzice poznają duszpasterza, on ich i czują się współodpowiedzialni za proces pogłębienia wiary swoich dzieci (więc ciężar odpowiedzialności częściowo jest przeniesiony na barki rodziców - nie trzeba podpisów, pieczątek czy tragicznego skanera i kodów :)).
W I roku (III klasa gimnazjum) - jest program ks. Zbigniewa Maciejewskiego z natan.pl - "Szkoła życia z Bogiem". Kandydaci są podzieleni na ok. 30 osobowe grupy i jest 8 spotkań - co miesiąc - wprowadzających w praktyki duchowe (jak korzystać z Biblii, jak się modlić w oparciu o słowo Boże (lectio divina) itp. Na spotkaniach każda grupa stopniowo otrzymuje materiały do pracy nad sobą. Za materiały trzeba na wstępie zapłacić... Kto nie odbierze materiałów - wiadomo, że nie był na spotkaniu. Mogą być dwie nieobecności usprawiedliwione przez rodziców. W materiałach jest program pracy i ćwiczeń duchowych do następnego spotkania - np. fragmenty Ewangelii do przeczytania na każdy dzień, jest tam wyjaśnione jak można modlić się metodą lectio divina itp. Program jest więc ustawiony na pogłębienie wiary.
W drugim roku również w mniejszych grupach wszyscy kandydaci korzystają z rekolekcji weekendowych w najbliższych domach rekolekcyjnych. Przeżycie programu rekolekcyjnego - i to nie byle jakiego - ale bardzo intensywnego sprawdzonego kursu ewangelizacyjnego daje szansę doświadczenia wiary i osobistego spotkania z Jezusem lub przynajmniej z ludźmi, którzy mocniej doświadczyli Boga i świadczą o Nim.
W to zaangażowani są istniejący członkowie aktywnych wspólnot parafialnych.
Ten sposób wydaje mi się sensowny - dlatego się nim dzielę.
No ludzie, sakrament bierzmowania to sakrament dojrzałości chrześcijańskiej, a nie coś co się należy z automatu. Dojrzałość wymaga spełnienia pewnego minimum wymogów, a także pracę kandydata nad własną wiarą. A tu jest dyskusja jak zabawić młodzież, Ja oroponuję rozdawanie ajfonów piątka.
System edukacji to też przymus, jak i konieczność zachowania podstawowej higieny również, tak na marginesie.
Ze względów bezpieczeństwa, kiedy korzystasz z możliwości napisania komentarza lub dodania intencji, w logach systemowych zapisuje się Twoje IP. Mają do niego dostęp wyłącznie uprawnieni administratorzy systemu. Administratorem Twoich danych jest Instytut Gość Media, z siedzibą w Katowicach 40-042, ul. Wita Stwosza 11. Szanujemy Twoje dane i chronimy je. Szczegółowe informacje na ten temat oraz i prawa, jakie Ci przysługują, opisaliśmy w Polityce prywatności.