Obserwując politykę USA w regionie Bliskiego Wschodu muszę przyznać, że jest to bardzo przemyślana strategia grająca na osłabienie państw traktujących Izrael jako głównego wroga. Izraelowi może zapewnić bezpieczeństwo w regionie tylko skupienie się państw ościennych na własnych sprawach i w tym kontekście amerykański sojusz z Arabią Saudyjską czy Jordanią jest jak najbardziej zrozumiały, bo oś oporu stanowią państwa gdzie szyizm jest wyznaniem dominującym.

Assad przez brutalność metod reżimu i politykę ubóstwa przyczynił się do fali uchodźców zalewających w ok. 20% Europę i to on przyciągnął do Syrii ekstremistów z innych państw arabskich. I tutaj powinna panować pełna zgoda ze stanowiskiem USA. Natomiast wsparcie militarne dla rebeliantów przyczyniło się do dalszej destabilizacji kraju, do jego upadku lub fragmentaryzacji. I tu jest moment w którym należy zgodzić się ze stanowiskiem rosyjskim.

W kontekście GWOT błędem wydaje się przetrwanie reżimu Assada po obaleniu reżimu Husajna. Czyli uzasadnione pretensje należy mieć do administracji Busha, który nie poszedł za ciosem.

Oczywiście nie można wykluczyć, że po obaleniu Assada przez USA chrześcijanie w Syrii byliby dziś w gorszym położeniu niż są obecnie, co świadczyłoby o tym, że nie można zapewnić bezpieczeństwa wszystkim w równym stopniu. Wierzę, że może dojść do pogodzenia stanowisk rządu i SKN np. w celu usunięcia z kraju ekstremistów. Assad walczy o władzę i życie. Opozycja o wolność. Jeżeli strony ustanowią rząd jedności narodowej na pewien niesprecyzowany okres czasu to istnieje nadzieja na pojednanie. Kategoryczność żądań ten proces uniemożliwi.