Dziennik Friedricha Reck-Malleczewena, niemieckiego lekarza, pisarza i krytyka teatralnego, prowadzony był od 1936 r. do chwili pierwszego aresztowania w 1944 r. za zorganizowanie m.in. demonstracji kobiet protestujących przeciw usuwaniu krucyfiksów i „szydzenie z niemieckiej waluty”. To świadectwo człowieka, który po dojściu Hitlera do władzy przeżył przełom. Przyjął katolicyzm, a jego zapiski stały się komentarzem do rozgrywających się w Niemczech wydarzeń przed wojną i w czasie jej trwania.

Autor ubolewał, że naród „pod wschodzącym przerażająco słońcem szatana nie nauczył się wierzyć w Boga…”. Nienawidził Hitlera, obwiniał niemieckie społeczeństwo za brak sprzeciwu wobec nazistów, uważał, że żyje ono w duchowej próżni. Komentując list swego znajomego, pilota bombowca, który chlubił się swymi wojennymi dokonaniami w Polsce i określił Polaków jako „naród prymitywów”, Reck-Malleczewen pytał: „Czy napisał to bandyta, przestępca, który umknął przed wymiarem sprawiedliwości?”. „Cokolwiek za późno, panowie, którzy za nim podążyliście, dopóki wszystko zdawało się iść w dobrą stronę…” – skomentował z kolei zamach Stauffenberga na Hitlera. W styczniu 1945 r. gestapo aresztowało Reck-Malleczewena ponownie. Tym razem został zesłany do Dachau, gdzie wkrótce zmarł w niewyjaśnionych do końca okolicznościach.