Jego wiersze z wielu lat zebrane w tomie „O morskiej mowie” wydane przez wydawnictwo Ursines, przetłumaczone przez Katarzynę Dudzic-Grabińską, to liryczne zmagania o wyrażenie miłości pełnej, spełnionej i wiecznotrwałej. Kolejne utwory unaoczniają czytelnikowi, jak miłość lub jej brak może kształtować świat dwojga bliskich osób. To uczucie staje się źródłem nowego życia nie tylko dla kochającego, ale inspiruje do odkrywania urody wszystkiego, co go otacza. Autor zdradza też, jaką miłością darzy język, którym się posługuje.

W można rzec kluczowym dla zbiorku tytułowym wierszu „O morskiej mowie” odkrywa, jak pojmuje tajemnicę tworzenia. Z jednej strony każdy piszący ulega przypominającemu nieokiełznane morze żywiołowi języka, a z drugiej – jak dziecko, obserwujące wielką wodę z perspektywy plaży, buduje na niej z piasku nietrwałe zamki i dziecięcymi oczyma widzi to wszystko pierwszy raz: „(…) słuchasz ciągle słuchasz/ słuchasz jak morze/ (…) z falującą mocą uderza/ o zamki z piasku/ aż po dziecięcy płacz/ (…) dzieci najchętniej uciekłyby w dal/ (…) ale z tą samą werwą/ zaczynają budować nowe/ jeszcze wspanialsze konstrukcje/ aby zrozumieć wieczny obieg/ niszczycielskiej siły i namiętnej miłości/ aby nauczyć się słuchać/ litanii morskiej mowy”. A my, niejako „modląc się” tą poetycką litanią, odkrywamy różne oblicza miłości.