O co mądrze prosić Pana Boga?

Salomon, król i następca Dawida, twórca dynastii z XI/X w. przed Chr., znajdował się wówczas w Gibeonie.

1 Krl 3, 5. 7-12

W Gibeonie Pan ukazał się Salomonowi w nocy, we śnie. Wtedy Bóg rzekł: «Proś o to, co mam ci dać». A Salomon odrzekł: «O Panie, Boże mój, Ty ustanowiłeś królem Twego sługę w miejsce Dawida, mego ojca, a ja jestem bardzo młody i nie umiem rządzić. Ponadto Twój sługa jest pośród Twego ludu, który wybrałeś, ludu mnogiego, którego nie da się zliczyć ani też spisać z powodu jego mnóstwa. Racz więc dać Twemu słudze serce rozumne do sądzenia Twego ludu i rozróżniania dobra od zła, bo któż zdoła sądzić ten lud Twój tak liczny?»

Spodobało się Panu, że właśnie o to Salomon poprosił. Bóg więc mu powiedział: «Ponieważ poprosiłeś o to, a nie poprosiłeś dla siebie o długie życie ani też o bogactwa, i nie poprosiłeś o zgubę twoich nieprzyjaciół, ale prosiłeś dla siebie o umiejętność rozstrzygania spraw sądowych, oto spełniam twoje pragnienie i daję ci serce mądre i pojętne, takie, że podobnego tobie przed tobą nie było i po tobie nie będzie».

1 Księga Królewska w serwisie biblia.gosc.pl

Było to miasto położone kilkanaście kilometrów na północny zachód od Jerozolimy. Tutaj kilka pokoleń wcześniej Jozue zadał klęskę królowi Jerozolimy. W rejonie Gibeonu, aż do Gezer, zwycięstwa nad Filistynami odnosił król Dawid, ojciec Salomona. Izraelici, którzy przybyli na te ziemie z niewoli egipskiej, przynieśli ze sobą kult prawdziwego Boga, który opiekuje się swoim ludem, zapewnia mu zwycięstwo i zaprasza ludy pogańskie do oddawania Mu czci.

Najpierw przybył tu z Egiptu Jozue z narodem wybranym. Dawid, król, umocnił granice państwa danego Izraelitom, a po nim panował jego syn Salomon. W Gibeonie sam Pan Bóg zaproponował Salomonowi we śnie, by poprosił o to, co jego zdaniem jest istotne, by władać. Syn Dawida nie musiał walczyć o utrzymanie terytoriów. Stał wobec innego pytania: co zrobić, by na trwałe utrzymać to, co zdobył jego ojciec, i jak zorganizować sprawiedliwe władztwo. Nie prosił więc o długie życie, o bogactwa czy o zgubę nieprzyjaciół. Poprosił „o umiejętność rozstrzygania spraw sądowych”. Pan Bóg ocenia tę prośbę jako wołanie o mądrość i zapewnia: „Spełniam twoje pragnienie i daję ci serce mądre i pojętne, takie, że podobnego tobie przed tobą nie było i po tobie nie będzie”.

Salomon stał się potem uosobieniem mądrego króla, do którego będą się odwoływali autorzy niektórych ksiąg starotestamentowych. Salomon z Gibeonu udał się do Jerozolimy i tam, przed Arką Przymierza, „ofiarował całopalenia i złożył ofiary pojednania”. Pokazał w ten sposób, że całkowicie oddał się Bogu Izraela. W czytanej dziś Ewangelii słyszymy przypowieść Pana Jezusa o skarbie ukrytym w roli i perle. Zdobywa je człowiek, który – niczym Salomon – nie szukał doczesnego znaczenia, ale prawdziwej wartości rzeczy i spraw, które można posiąść. Skarb i perła to symbole mądrości, prawdziwych i nieprzemijających wartości, o które trzeba prosić, na wzór Salomona.•