Po chwili do tego miejsca przyszła po wodę Samarytanka. Jezus poprosił ją, by pozwoliła Mu napić się wody. Kobieta była bardzo zdziwiona, gdyż Hebrajczycy nie utrzymywali stosunków z mieszkańcami Samarii. „Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić?” – zapytała (J 4,9).

Carl Heinrich Bloch namalował scenę opisaną w Ewangelii według św. Jana jak zwykłe spotkanie dwojga ludzi, chociaż głowa Jezusa jest otoczona blaskiem. Samarytanka nie wydaje się zaskoczona niecodzienną sytuacją. Zapomina o wrogości między obu narodami. Słucha uważnie. Widać, jak między Synem Bożym a nią nawiązuje się nić porozumienia. Jezus wybrał tę kobietę, aby powiedziała o Nim swym rodakom.

Wpatrzona w Jezusa Samarytanka wyraźnie już zrozumiała, że nie ma przed sobą zwykłego strudzonego pielgrzyma. Duński artysta przedstawił zapewne kulminacyjny moment rozmowy, gdy Chrystus wypowiada słowa: „Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu” (J 4,13–14).

Obraz jest jednym z 23 dzieł ukazujących sceny z życia Chrystusa, namalowanych w latach 1865–1879 na zamówienie królów Danii do oratorium w ich pałacu Frederiksborg. Wszystkie te obrazy wciąż tam się znajdują. Bardzo szybko stały się popularne, a ich kopie ozdobiły na przełomie XIX i XX wieku ponad sto kościołów w całej Europie, zwłaszcza protestanckich w Danii i Szwecji.

Leszek Śliwa