Zwyczajne objawienie

Szymon Babuchowski opisuje w poemacie niezwykłą pielgrzymkę młodych ludzi, którzy wyruszyli do Medjugorie.

Szymon Babuchowski, Wiersze na wiatr, Fronda, Warszawa 2008, stron 72

Do miejsca, gdzie są objawienia, ale jeszcze niezupełnie pewne. Miejsca, gdzie się pielgrzymuje przez wojnę, która cofnęła te okolice w głęboko prymitywny byt. To reportaż o ubóstwie pielgrzymowania, brudzie, strachu i wielkiej nadziei. Na co? Na spotkanie ze sobą. Bo każda pielgrzymka jest wędrowaniem do Gospy-Matki, żeby spojrzeć w Jej oczy i zobaczyć siebie.

Mało kto potrafi jak Babuchowski napisać o tej brudnej zwyczajności tak, że widzimy każdy detal, a jednocześnie nie uronić nic z wielkiej nadziei spotkania z Gospą. I opisać, jak rozjeżdżają się uczestnicy pielgrzymki niby w świat ten sam – z dworca w Katowicach do Łodzi. A jednak świat inny. Nie ma tu pień o cudach. Babuchowski odkrywa objawienie zwyczajne.

Jak u Karpińskiego wielki paradoks wiary, że Bóg stał się człowiekiem, dzieje się wśród prościutkiego krajobrazu wioski, tak tu zwyczajna niezwyczajność zawarta jest w marnym autobusie, utytłanych ludziach, narkomanach, wojnie, ciągle jeszcze trwającej w małych mieszkankach uczestników pielgrzymki. Poeta (i to cenię w nim najbardziej) nie ucieka od pozornej nijakości modlitewnych przeżyć. On jest z ludźmi.

Czytajcie Wiersze na wiatr Szymona Babuchowskiego. Bo trzeba, aby poeci dali nam obraz kraju, w którym poczujemy się prawdziwie. Czasami się to udawało mojemu pokoleniu, czasem pokoleniu Nowej Fali, i tym, co budowali swoje wiersze wokół idei prywatności przeżycia, czas, żeby choć trochę udało się teraz.