Rewolucjonista bez karabinu

Wiesława Dąbrowska-Macura

|

GN 27/2005

publikacja 05.07.2005 11:48

Kiedy przemawiał, wszyscy go słuchali. Kochali go i podziwiali nie tylko katolicy. Był autorytetem dla wszystkich Filipińczyków. Kard. Jaime Sin zmarł 21 czerwca po latach ciężkiej choroby. Filipińczycy przez tydzień opłakiwali jego odejście.

Rewolucjonista bez karabinu PAP/AP/AARON FAVILA

Kard. Jaime Sin urodził się 31 sierpnia 1928 r. w rodzinie chińskiego kupca i Filipinki na małej wysepce Panay. Był czternastym z szesnaściorga ich dzieci. Został księdzem w 1954 r. i wkrótce mianowano go rektorem seminarium duchownego, a potem biskupem pomocniczym archidiecezji Jaro (1967 r.), następnie jej ordynariuszem (1972 r.). Po śmierci pierwszego filipińskiego kardynała R. Santosa (1974 r.) został 30. arcybiskupem stolicy Filipin – Manili. Paweł VI mianował go kardynałem w 1976 r. W 2003 r. przeszedł na emeryturę.

Często bywał porównywany do Jana Pawła II. Mawiano, że jest jak Papież Polak – odważny, bezkompromisowy w walce o prawdę i prawa człowieka i zachowawczy w kwestiach teologicznych.
Był najmłodszym kardynałem, kiedy w 1976 r. Paweł VI wręczył mu kardynalski kapelusz. Miał wówczas 47 lat. Już wtedy znany był z „mieszania” się w życie społeczne i polityczne swego kraju.

A „mieszał” się, bo był przekonany, że największą plagą Filipin jest działalność polityczna, w której nie ma miejsca dla Chrystusa. W 1972 r. krytykował wprowadzenie stanu wojennego przez prezydenta Ferdinanda Marcosa, który za wszelką cenę chciał utrzymać się przy władzy. Zlikwidował wolną prasę, uwięził przywódców opozycji oraz kilka tysięcy niepopierających go żołnierzy. Tylko zdecydowany sprzeciw kard. Sina powstrzymał Marcosa przed atakiem na Kościół. Prezydent bał się kardynała, a lud go podziwiał i kochał. Po latach okazało się, że Marcos słusznie się bał.

Różańcem pokonał czołgi
Był 22 lutego 1986 roku. W koszarach przy Alei Objawienia się Świętych w Manili kilkuset żołnierzy i oficerów zbuntowało się przeciw prezydentowi Marcosowi. Dyktator rozkazał stłumić bunt.
Na wieść o tym kard. Sin przez katolickie radio „Veritas” wezwał mieszkańców stolicy, by stanęli w obronie buntowników.

„Wyjdźcie na ulice i stańcie naprzeciwko czołgów” – zachęcał. Niebawem Aleja Objawienia się Świętych zapełniła się sunącymi z różnych części miasta ludźmi. Wszyscy trzymali w dłoniach różańce. Prawie 2 miliony osób, klęcząc na ulicy, przez całą noc jednym chórem modliło się do Matki Bożej o pomoc. Bali się, ale nie ruszyli się z miejsc, kiedy w ich kierunku zmierzało 25 czołgów i kilka tysięcy uzbrojonych żołnierzy. Tylko podnieśli w górę różańce i jeszcze głośniej powtarzali: „Zdrowaś Maryjo...”.

I wtedy stał się cud: czołgi się cofnęły, a żołnierze wychodzili na zewnątrz i przyłączali się do klęczących przed nimi ludzi. Nie padł ani jeden strzał. W ciągu czterech dni tej bezkrwawej rewolucji podobnych cudów było więcej. Ostatecznie prezydent Marcos został zmuszony do ustąpienia i uciekł z kraju. Nastały demokratyczne rządy pani Corazon Aquino.

Będę wam służył
Kard. Jaime Sin uważał, że Kościół nie powinien szukać zbliżenia z władzą państwową, ale nie może też uchylać się od współpracy z nią. I Kościół, i rząd służą przecież tym samym ludziom – mawiał. Dlatego nie wahał się angażować w politykę, gdy sytuacja w kraju tego wymagała.

Gdy dwa lata temu przechodził na emeryturę, mówił do swoich wiernych: „Nie przestanę wam służyć. Nie możecie powstrzymać mnie od miłowania was i służenia wam”. Wówczas już był bardzo chory. Od lat cierpiał na cukrzycę, a z powodu choroby nerek kilka razy w tygodniu musiał poddawać się dializie. Problemy zdrowotne uniemożliwiły mu udział w pogrzebie Jana Pawła II i w konklawe, które wybrało Benedykta XVI.

Abp Oscar Cruz, metropolita Lingayen-Dagupan, który dobrze znał kard. Sina, uważa, że zmarły kardynał nadal będzie troszczył się o swój naród i zawsze, kiedy na Filipinach będzie źle, on pomoże.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.