Kalendarz Liturgiczny

17 grudnia
Poniedziałek – dzień powszedni
Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród jego kolan, aż przyjdzie Ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!
„Marana tha”. Kapłani, zakonnicy, pustelnicy, mistycy…, owszem, ci mają czas, żeby wypatrywać Chrystusa – próbowałem tłumaczyć przed samym sobą swoje codzienne zabieganie. „Przyjdź”. Ile potrzeba czasu, by zdążyć zatęsknić za Bogiem? Ile, by odnaleźć w Biblii nie tylko historie Izraelitów, proroków, apostołów, ale także własną historię?
Rdz 49, 2. 8–10; Ps 72; Mt 1, 1–7, III tydzień psałterza

18 grudnia
Wtorek – dzień powszedni
Będą mogli mieszkać w swej ziemi.
Otworzyłem drzwi. Ania trzymała maleńkiego Szymonka w ramionach, przy samym sercu. Ich wizyta uprzytomniła mi coś podstawowego. Ręce matki, później kołyska, pokój, dom. Granice naszej ziemi przesuwają się zawsze tam, gdzie gaśnie lęk. Pan Bóg trzyma nas w swojej dłoni. Dorastamy do nieba pod Jego czujnym okiem. Żaden kataklizm nie zrujnuje ziemi, w której pozwolił nam zamieszkać.
Jr 23, 5–8; Ps 72; Mt 1, 18–24

19 grudnia
Środa – dzień powszedni
Duch zaś Pana począł na niego oddziaływać.
Juliannie z Norwich Chrystus objawił się, trzymając w ręku coś tak małego jak orzech laskowy i mówiąc: „Oto wszystko, co jest stworzone”. Delikatne tchnienie Ducha wciąż działa z tą samą potężną mocą, pozwala widzieć więcej, czuć wyraźniej. W cichej i samotnej adoracji, w tramwajowym tłoku, prowadzi tak jak chce i dokąd chce, wciąż uwodzi nas miłością, a my wciąż dajemy się uwieść.
Sdz 13, 2–7, 24–25a; Ps 71; Łk 1, 5–25

20 grudnia
Czwartek – dzień powszedni
Proś dla siebie o znak od Pana
Proszę dla siebie o znak od Pana, czy proszę siebie o znak Pana? Pytam, co mam uczynić, oczekując jak najbardziej komfortowych rozwiązań. Czy nowoczesna willa lepsza będzie od szałasu, jeśli zabraknie w niej domowego ogniska?
Iz 7, 10–14; Ps 24; Łk 1, 26–38

21 grudnia
Piątek – dzień powszedni
Powstań, przyjaciółko moja, piękna moja, i pójdź!
To proste. Aby pójść za Zbawicielem, najpierw trzeba wstać. Postawa stojąca to wyjście z ukrycia, które wiąże się z ryzykiem otrzymania etykietki. „Jestem chrześcijaninem” – tak brzmiały ostatnie słowa wielu prześladowanych chrześcijan w pierwszych wiekach. Ja nie ryzykuję rzuceniem w paszczę lwa. Mimo to chowam twarz w dłonie, a te ukrywam w największym tłumie.
Pnp 2, 8–14 (So 3, 14–18a); Ps 33; Łk 1, 39–45

22 grudnia
Sobota – dzień powszedni
Na wszystkie dni, jak długo będzie żył, zostaje oddany na własność Pana
Św. Teresa z Lisieux przez wszystkie swoje dni, adorując Boga, szeptała: „Twoje oblicze jest moją ojczyzną”. Należeć do Chrystusa to najwyższy zaszczyt, jaki mógł ją spotkać. Jak często próbujemy wejść z Bogiem w spółkę, stając się swoimi współwłaścicielami… Najlepiej w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.
1 Sm 1, 24–28; 1 Sm 2, 1.4–8a; Łk 1, 46–56