Kalendarz Liturgiczny

9 października
Poniedziałek – wspomnienie bł. Wincentego Kadłubka, biskupa
Innej jednak Ewangelii nie ma.
Niespodzianka, prawda? Tyle razy przecież dyskutowaliśmy zawzięcie, śmiało broniąc niuansów hipotetycznych sytuacji. Udowadnialiśmy, że istnieje lepsze wyjście niż głoszona nam Dobra Nowina. Czegoś lepszego niż dobro jednak nie ma, nic mądrzejszego niż prawda nie istnieje.
Ga 1,6–12; Ps 111; Łk 10,25–37, III tydzień psałterza

10 października
Wtorek – dzień powszedni
Ten, co dawniej nas prześladował, teraz jako Dobrą Nowinę głosi wiarę, którą ongiś usiłował wytępić.
Więc jednak zmiana jest możliwa. Nie wiadomo tylko, czy to nadzieja dla nas czy wyrzut…? Otucha, że możemy wrócić nawet po tym, co się z nami stało. Czy raczej wstyd – bo szukamy dla siebie usprawiedliwień, że on, ona, oni…; bo wiemy najlepiej, z kogo już nic nie będzie; bo wolimy udawać silnych, niż uklęknąć.
Ga 1,13–24; Ps 139; Łk 10,38–42

11 października
Środa – dzień powszedni
Ten bowiem, który współdziałał z Piotrem (…) współdziałał i ze mną.
Historia zbawienia toczy się dalej, z naszym współ-udziałem. Miejmy odwagę o tym pamiętać. Miejmy siłę to realizować. Miejmy dość pokory, by zobaczyć w tym Boga.
Ga 2,1–2.7–14; Ps 117; Łk 11,1–4

12 października
Czwartek – dzień powszedni
Czy tak wielkich rzeczy doznaliście na próżno?
Każda łaska w jakiś sposób przychodzi „na próżno” – Bóg daje, nie mając w tym żadnego interesu. Uwierzyć w darmowość łaski – że naprawdę nie będziemy musieli za nią płacić, nigdy. Umieć to odróżnić od „daremności” – Bóg chce nam dawać za darmo, ale nie na darmo.
Ga 3,1–5; Ps.: Łk 1,68–75; Łk 11,5–13

13 października
Piątek – wspomnienie bł. Honorata Koźmińskiego
Synami Abrahama są ci, którzy polegają na wierze.
„Oprzeć się na wierze” i „być dzieckiem Abrahama” to w jakiś sposób to samo. Uwierzyć komuś to przecież także polegać na kimś, wiedzieć, że nas nie zawiedzie, zaufać jego prawdomówności. Tak jak Abraham uwierzył Bogu.
Ga 3,7–14; Ps 111; Łk 11,15–26

14 października
Sobota – dzień powszedni
Jeżeli należycie do Chrystusa, to jesteście (…) zgodnie z obietnicą dziedzicami.
Spadek otrzymujemy bez konieczności zasługiwania nań; dziedziczymy dlatego, że jesteśmy tym, kim jesteśmy. Co nam po tym, że jesteśmy ochrzczeni, że zostaliśmy zanurzeni w Jezusa życie, śmierć i zmartwychwstanie? Co my zrobimy z taką pełnią łaski?
Ga 3,22–29; Ps 105; Łk 11,27–28