Kalendarz Liturgiczny

Katarzyna Najman

4 września
Poniedziałek – dzień powszedni
Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego.
Znam ciebie, bo potrafię rozpoznać twój głos, opisać twoją twarz, umiem naśladować twoje gesty. Wiem, kiedy jesteś smutny, kiedy się cieszysz, kiedy się boisz. Wiem, co chcesz powiedzieć, gdy nie umiesz znaleźć słów. Jeśli znam Jezusa ukrzyżowanego – jest chyba podobnie. Rozumiem, dlaczego umarł, dlaczego przebaczał, dlaczego zgodził się na wszystko, co Go spotkało. I już żaden inny sposób na życie nie jest mi ani bliższy, ani potrzebny.
1 Kor 2,1–5; Ps 119; Łk 4,16–30, II tydzień psałterza

5 września
Wtorek – wspomnienie bł. Matki Teresy z Kalkuty, dziewicy i zakonnicy
Otóż myśmy nie otrzymali ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, dla poznania darów Bożych.
Dar to coś takiego, czego nie zdobywamy sami, ale dostajemy od kogoś. Ten ktoś chce nam przez to powiedzieć, że o nas pamięta, że jesteśmy dla niego ważni, że nas kocha, że chce nam pomóc, że zna nasze potrzeby. Ale Bogu trudniej jest ucieszyć nas swoimi darami, bo On zna nas jakby zbyt dobrze. Sięga tego, czego sami o sobie nie wiemy. Tylko Jego Duch pozwala nam rozpoznać, jak bardzo jesteśmy obdarowani, bogaci, szczęśliwi.
1 Kor 2,10b–16; Ps 145; Łk 4,31–37

6 września
Środa – dzień powszedni
Skoro jeden mówi: Ja jestem Pawła,a drugi: Ja jestem Apollosa, to czyż nie postępujecie tylko po ludzku?
Gdyby wszyscy myśleli tak jak ja, wtedy byłbym absolutnie pewien, że myślę słusznie. To bardzo wygodna sytuacja. Ale na szczęście jest inaczej: różnimy się zwyczajami, gustami, talentami, poczuciem humoru. Paweł uczy, że jeśli upodobania nas dzielą, to myślimy tylko po ludzku, bo zatrzymujemy się na tym, co powierzchowne, a nie sięgamy tego, co naprawdę ważne. Nie widzimy Boga – tego, co naprawdę ważne.
1 Kor 3,1–9; Ps 33; Łk 4,38–44

7 września
Czwartek – wspomnienie św. Melchiora Grodzieckiego, prezbitera i męczennika
Czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze…
Postawić za progiem swojego domu, zamknąć w szufladzie, złapać do klatki, ogrodzić płotem – wtedy będzie na pewno moje; nikt mi już tego nie zabierze. Ale ile życia zdołam ogrodzić? Czy czasem, znacząc terytorium swojej prywatności, nie pozbawiam się reszty tego, co zostało mi podarowane, co ma stać się moim udziałem? Myślę o Ojcu, który powtarza: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy”.
1 Kor 3,18–23; Ps 24; Łk 5,1–11

8 września
Piątek – święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny
A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich!
Spójrz, mówię do siebie, Bogu nie przeszkadzało, że miasto było małe. Ani że kobieta była uboga; ani że mężczyzna bez znakomitej przyszłości, a najsławniejsi przodkowie grzeszni. Oto tajemnica Bożej wszechmocy: przemienić nieznaczące miasto, ubogą kobietę, prostego mężczyznę, grzeszną przeszłość przodków. Uczynić świętym ich los. Na zawsze ich sobą rozpromienić.
Mi 5,1–4a (Rz 8,28–30); Ps 96;Mt 1,1–16.18–23

9 września
Sobota – wspomnienie dowolne bł. Anieli Salawy
Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał?
Wszystko komuś zawdzięczamy. Sytuacja długu jest zwykle trudna: czujemy się zależni, może nawet trochę gorsi, może zobowiązani, mniej wolni, podporządkowani. Dlatego niełatwo się zgodzić. Ale może na trwaniu w długu miłości polega wzajemność. I czyż nie jest zdumiewające, że Bóg, Święty i Wszechmogący, pragnie kochać z wzajemnością.
1 Kor 4,6–15; Ps 145; Łk 6,1–5