Myśl wyrachowana: Trzeba chodzić po ziemi – tak mocno, żeby poczuć kości tych, co już po niej chodzili
Szanowni Nieboszczycy. Nie, proszę nie przewracać kartki, zwracam się do Państwa! Każdy bowiem, kto czyta te słowa, jest nieboszczykiem w całkiem dosłownym sensie. Każdy z nas już raz umarł – w dniu urodzenia. Wiadomo nie od dziś, że gdy dziecko opuszcza łono matki, potwornie to przeżywa. Opuszcza przecież swój świat, w którym czuło się bezpiecznie i który zapewniał mu wszystko, co potrzebne. Nie miało pojęcia, że istnieje jakaś inna rzeczywistość. Nie wiedziało nawet o istnieniu swojej matki, choć słyszało jej głos. Mogło jedynie podejrzewać, że „coś tam jest”.
Skąd takie dziecko ma wiedzieć, że to „coś” jest znacznie atrakcyjniejsze niż miejsce jego aktualnego pobytu – że pełno tam zapachów, kolorów i dźwięków. Skąd ma wiedzieć, że wody płodowe to niejedyne środowisko, w którym może żyć człowiek. Nie wie, że „tam” jego ręce i nogi zyskają swobodę, oczy ostrość widzenia, a język zacznie formułować słowa.
Nic dziwnego, że dziecko nie chce wychodzić. Jest przerażone, bo idzie w nieznane, a każdy boi się nieznanego. Gdyby dzieci mogły decydować o swoim urodzeniu, nikt by się nie urodził. Na szczęście nie mogą – i to jest pierwsza „nieunikniona konieczność śmierci”.
Z drugą jest to samo. Teraz jesteśmy w kolejnym etapie życia płodowego. Rozwijamy się jak dziecko przed narodzeniem, jak ono zmieniamy swój wygląd, nabieramy zdolności do życia w innej rzeczywistości – i tak samo nie mamy o niej prawie żadnego pojęcia. Dlatego też bardzo się boimy momentu przejścia. I znów to samo: lęk, rozpaczliwe próby pozostania choćby tylko na chwilę. Owszem, niektórzy umierają bez wielkiego lęku, bo właściwie odczytali dobiegający z tamtej strony „głos mamy”. Tym, którzy zrozumieli, do czego się rozwijają, łat-wiej umrzeć, bo wiedzą, że to w istocie kolejne – tym razem ostateczne – urodzenie.
O ile do pierwszego urodzenia niezbędne jest wystarczające wykształcenie się ciała, o tyle do drugiego potrzebny jest rozwój ducha. Inaczej mogłoby dojść do „poronienia”. Duchowe wcześniaki będą musiały dojrzeć w czyśćcowym inkubatorze.
Na razie nasze wyobrażenia nieba są takie, jak ślepego o kolorach. To coś jak z emitowanej właśnie reklamy jakiegoś serka, gdzie znudzeni delikwenci włóczą się wśród obłoczków z przyczepionymi skrzydełkami i z drucianym kółkiem nad głową. Ale trudno się dziwić takim wyobrażeniom, skoro tkwimy w „łonie ziemi” i mamy tylko ziemski aparat pojęciowy. Na tej samej zasadzie nie da się przecież wytłumaczyć embrionowi, jak u nas fajnie świeci słońce. Teraz stoimy nad grobami bliskich, a z tamtej strony stoją oni i modlą się dla nas o szczęśliwe rozwiązanie.
* * * * *
Przełom tylko na Dunajcu
Przed paroma dniami podano wieść hiobową z Rzymu: „Po synodzie biskupów brak przełomu w najbardziej kontrowersyjnych kwestiach”. Te „kontrowersyjne kwestie” to np. pomysł udzielania Komunii katolikom żyjącym w niesakramentalnych związkach. „Ale to są często bardzo przyzwoici ludzie” – argumentują zwolennicy zmian. No właśnie. A przyzwoity człowiek nie domaga się Komunii, gdy żyje w grzechu ciężkim.
Równości, gdzieżeś ty?
Feministki podniosły larum o urząd Pełnomocnika ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn, bo zarówno PiS, jak i PO zamierzają ów urząd zlikwidować. Co prawda panie nielubiące panów nie potrafią powiedzieć, co takiego ich patronki Jaruga-Nowacka i Środa konkretnie zrobiły, mówią więc, co robiły. A zatem: organizowały odczyty, zwoływały sympozja, inicjowały dyskusje, ogłaszały konkursy z nagrodami, przyznawały okulary równości, wysyłały do okulisty. Imponujące. Jeszcze bardziej imponujące są pieniądze wyciągnięte na to „równactwo” z naszych podatniczych kieszeni. Drogie Panie, pogódźcie się z werdyktem społeczeństwa, które uznało ostatnio, że w równaniu znacznie tańszy i lepszy od Was jest walec drogowy.
Nie złe, tylko nowoczesne
Korespondent niemieckiej telewizji publicznej ARD stwierdził, że nowy polski prezydent Lech Kaczyński takie pojęcia jak „przyzwoitość, moralność i porządek” ucieleśnia „w staroświecki sposób”.
Ech, takie czasy, że nawet świntuch to przyzwoity nowocześnie, a łajdak to nie łajdak, tylko ucieleśnienie nowoczesnej moralności.
Dostępna jest część treści. Chcesz więcej?
Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.