Najświętsza Maryja Pan-na bez Dzieciątka, bardzo młoda, zaledwie wychodząca z wieku dziewczęcego, w białej szacie i błękitnym płaszczu, unosi się na obłokach, otoczona mnóstwem igrających w powietrzui wielbiących Ją aniołków. Ma-ryja oczy unosi ku niebu.

Wszyscy znamy takie obrazki, reprodukowane w ogromnej liczbie egzemplarzy i różnych wariantach. Ten typ przedstawienia maryjnego ma już około 300 lat. Jego twórcą jest hiszpański malarz z Sewilli, Bartolomé Estéban Murillo.

Piękno i słodycz (ale nie przesłodzenie) obrazów Murilla sprawiły, że jego sztuka wytrzymała próbę czasu i znalazła tysiące naśladowców w nas-tępnych stuleciach.

Murillo namalował bardzo wiele obrazów przedstawiających Matkę Bożą. Dlatego nazywano go hiszpańskim Rafaelem (Rafael zasłynął jako malarz Madonn).

Na dziele przechowywanym w Ermitażu dziewczęca twarz Maryi jest zwrócona w dal, którą dostrzega tylko Ona. Jej biała suknia symbolizuje czystość, a niebieski płaszcz – wieczność. Charakterystycznie ułożona, lekko przechylona sylwetka dodaje wizerunkowi dynamiki i lekkości. Cała scena skąpana jest w złocistym, nadnaturalnym świetle.

Typowego dla barokowego malarstwa dynamizmu dodają obrazowi aniołki wyłaniające się z chmur.